Οι πλησίον και η αγάπη

Συμβαίνει στις καθημερινές μας συναναστροφές να έχουμε συμπάθειες και αντιπάθειες.  Από εμάς, αλλά και από τους άλλους προς εμάς. Όταν μας απορρίπτουν έχουμε πολλούς λόγους να αρνηθούμε τον άλλο, να τον απορρίψουμε, να τον κατακρίνουμε και εμείς.

Άλλοτε πάλι στις συναναστροφές μας "βγάζουμε" τελείως τον εαυτό μας, του αφαιρούμε τα θέλω και τις ανάγκες μας και τοποθετούμε τον "άλλο" ως προτεραιότητα... Μα και αυτό δεν το λες αγάπη.

Θα θέλαμε να μας αγαπούν και να μας φροντίζουν, να είμαστε αρεστοί. Θα θέλαμε και δοκιμάζουμε όλες τις μεθόδους συνειδητά ή ασυνείδητα.

Μα για να μπορέσω να αγαπήσω πρέπει να βρω τον τρόπο, να μάθω, να παλέψω. Δεν είναι απλό πράγμα η αγάπη κι ας έχουμε την λέξη σαν πιπίλα στο στόμα μας.

Η αγάπη θέλει ταπείνωση, όχι μιζέρια και έλλειψη λεβεντιάς.

Και που χωράει η ταπείνωση στο θέμα της αγάπης; Μα, που αλλού αν όχι στην αποδοχή.

Όταν κάποιος με στεναχωρεί, πιστεύω πως με αδικεί, δεν μου φέρεται ισότιμα ή δεν κάνει αυτό που πίστευα πως θα έκανε και ένα σωρό άλλες αιτίες που με κάνουν να νοιώθω παραγκωνισμένη, αδικημένη, τότε ακριβώς θα πρέπει να θυμηθώ πως θα πρέπει να υπερβώ το αίσθημα της αδικίας και να τον χωρέσω.

Μα και όταν έχω χάσει τον εαυτό μου και κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να γίνομαι αρεστή, πάλι κάτι δεν πάει καλά. Πώς να με αγαπήσουν αφού ούτε κι εγώ με αγαπώ, ούτε κι εγώ με σέβομαι. Κι εκεί υπέρβαση χρειάζεται για να ακούσω εμένα, να μου δώσω προτεραιότητα, να με σεβαστώ.

Η αγάπη του Θεού ζει μέσα μας... κι όμως όλη η προσπάθεια μας είναι να την πνίξουμε, να τη διώξουμε, να αδιαφορήσουμε... και είμαστε σαν τυφλοί που δεν καταλαβαίνουμε την αγάπη Του, και είμαστε απαρηγόρητοι.

Όταν όμως φωτιστεί η ψυχή μας και δούμε την άμετρη αγάπη Του, τότε καταλαβαίνουμε πως το μόνο εισιτήριο για να μένουμε στην αγάπη Του είναι η ταπείνωση.

Η αγάπη προς τον πλησίον είναι η απόδειξη αυτής της αγάπης.

Δεν ξέρω πώς, αλλά όταν αυτό μπορέσει να γίνει, μόνο θαύμα το λες!

Και σαν γεγονός, αλλά και σαν έκφραση!