Μετανάστες

Βλέπω φωτογραφίες μεταναστών και συγκλονίζομαι. Άνθρωποι απελπισμένοι που τρέχουν όπως-όπως μακριά από την πατρίδα τους, από το βιός τους.

Ο φανατισμός σπαράζει τη χώρα τους. 
Βιάζονται να προλάβουν τον χειμώνα.

Τα μάτια τους κάρβουνο.

Ατελείωτη η ανθρώπινη αλυσίδα, κόντρα σε κάθε λογική προχωράει αποφασισμένη.
Συρρέουν κατά εκατοντάδες και σπρώχνουν μέρα με τη μέρα την επιβίωση τους σε τόπους ειρηνικούς, μα ανέτοιμους.

Ο Δυτικός κόσμος καλείται να αντιμετωπίσει την κρίση άμεσα, να βρει τρόπους να απορροφήσει τα πλήθη που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή. Ιδού η ευκαιρία να αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο του ο καθένας μας, μα και οι θεσμοί της Ευρώπης, και γιατί όχι και της Αμερικής και...

Αυτά τα πονεμένα βλέμματα, γεμάτα θέληση για ζωή, μοιάζουν να κουβαλούν εκείνο το ξεχασμένο από εμάς, αίσθημα που είχαν οι πρόγονοί μας.

Το μπόλι στην πολιτισμένη κοινωνία, που έχει χάσει το ενδιαφέρον της μέσα στην τακτοποιημένη ζωή ή έχει απλά παραιτηθεί...

Κάποιοι από αυτούς τους μετανάστες, θα έχουν να δώσουν περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να πάρουν.

Ίσως να είναι μια ευκαιρία αυτό το νέο αίμα, μέσα από ένα καλά οργανωμένο σύστημα, να δημιουργήσει με αυτό το μπόλιασμα μια πιο υγιή, πιο δημιουργική κοινωνία.