Ωσεί δέρριν

Και σήμερα είναι μια από εκείνες τις ημέρες που θέλω τόσα πολλά να πω σε εκείνους που δεν μπορούν να με ακούσουν, να με αγγίξουν.
Τα λόγια έρχονται στο στόμα, τα χείλη ψιθυρίζουν μια-μια τις λέξεις που ξεχειλίζουν από της καρδιάς το απόθεμα, μα κανείς δεν ακούει.

Το κενό αβάσταχτο, μα ο χρόνος με παραμονεύει και τις πιάνει μια-μια, με τρυφερότητα και τις απιθώνει εκεί, σε εκείνους για τα οποίους προορίζονται, και τώρα πλέον, από ανάγκη μου, φτάνουν σε ώτα ακουόντων.

Έτσι απλά, απαλά.

Αναπαύεται η καρδιά, ξαλαφρώνει.

Πόσα ανείπωτα, αόρατα καραδοκούν την κατάλληλη στιγμή για να ειπωθούν, να θεατρινιστούν, να δημιουργηθούν, να αποκτήσουν υπόσταση.
Πόσες ζωές χρειαζόμαστε άραγε για να μπορέσουμε να τα αναστήσουμε και έτσι να αναστηθούμε κι εμείς;

Πόσες μικρές και μεγάλες περιπέτειες, για να μπορέσει να γεννηθεί ο υιός του Θεού;
Το ανείπωτο, αυτό το μέγα άγνωστο, μένει καλά κρυμμένο και περιμένει. Μια στιγμή ευαισθησίας, μια στιγμή αδυναμίας, αλλά και γενναιότητας, παντού και πάντα.

Για να ζήσει το παντού και πάντα, με ώτα πλέον μη ακουόντων, αλλά εις αεί και εις τους αιώνες των αιώνων, για πάντα μαζί.