Ποιος είναι ο πολιτισμός μας;

Μεγαλώσαμε με την πατρίδα στην καρδιά μας. Με τα μεγαλεία και την δόξα των προγόνων μας.

  Ζούμε σε μια πόλη που τρώει τα παιδιά της, αναδεικνύει τα μνημεία της με τρόπο αποσπασματικό από την ιδέα που τα γέννησε, καταπατώντας την ιστορία της στην προσπάθεια της να λειτουργήσει πολιτικώς ορθά.

 Λίγο-λίγο μας φαίνεται σαν παραμύθι αυτή η δυνατότητα ομαλής συνύπαρξης με όλους αυτούς τους μετανάστες. Αντιλαμβανόμαστε πως δεν έχουμε τίποτα να στηρίξουμε, δεν έχουμε πρόσωπο να σταθούμε, δεν έχουμε πολιτισμό να υποστηρίξουμε. Εκεί που η πίστη και τα ιδανικά, το φιλότιμο και το μεράκι έπλεξαν μια πόλη κόσμημα, εκεί ακριβώς, εμείς, αυτονομηθήκαμε σε ένα πλούτο που μας μέθυσε και μας έκανε άφρονες. Ανθρωπάκια με μηδενικές ανοχές, χωρίς όνειρα, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς πίστη σε ιδανικά. Μόνο να φάμε και να πιούμε, μόνο να βολευτούμε, εμείς και τα παιδάκια μας.

Διαδηλώνουμε και φωνάζουμε γιατί θα στερηθούμε το ψωμί. Κατάντια για έναν πολιτισμό που γνώρισε μεγάλες δόξες. Θλίψη που ξεπέσαμε. Θλίψη που "οι διαδηλωτές" αντιμετωπίζουν "τους μπάτσους", αλλά και "οι μπάτσοι" "τους διαδηλωτές" σαν αντίπαλα στρατόπεδα. Λές κι έχουμε ανταρτοπόλεμο, λες κι έχουμε εμφύλιο.

Ένας τσολιάς με δάκρυα στα μάτια στέκει πιστός φρουρός, ακίνητος.

 

Αυτά τα δάκρυα, αν και τεχνητά, θα μπορούσαν να είναι τα δάκρυα της πατρίδας μας. Η θλίψη της φουστανέλας, η θλίψη της ρωμιοσύνης. Κατέβηκε η σημαία της χώρας εκεί που συντάχθηκε το σύνταγμα και ποδοπατείται βάναυσα.

Μεσοπρόθεσμο, μνημόνιο, έννοιες που μπήκαν στην ζωή μας και μας κυνηγούν στην καθημερινότητά μας. Φόβος για το αύριο, θλίψη για το σήμερα. Τι είναι καλό και τι όχι; Τι πρέπει να πράξουμε και ποιο θα μας φέρει την ησυχία που είχαμε τα τελευταία χρόνια; Θέλουμε ότι είχαμε, θέλουμε αυτά που έχουμε προγραμματίσει, θέλουμε χρήματα και την άνεση να πάμε τις διακοπές μας, να τακτοποιηθούν τα παιδιά μας, να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας. Θέλουμε τη ζωή μας πίσω!

Πονάμε και φοβόμαστε. Ξυπνήσαμε! λένε τα πλακάτ μας, και τρομάξαμε, θα συμπληρώσω εγώ! Κανένα σπίτι στον πλειστηριασμό, λένε τα πλακάτ, και αυτός ήταν ο φόβος μας από τότε που το χρεωθήκαμε, θα πω εγώ.

Ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας φωνάζουμε, μα γιατί το θυμηθήκαμε σήμερα αφού εδώ και χρόνια η παιδεία μας είχε τα μαύρα της τα χάλια.

 Όταν τα παιδιά μας φορτωνόντουσαν τόσο πολύ με άχρηστες πληροφορίες από την πρώτη τους επαφή με το σχολείο;

οι καθηγητές αδιαφορούσαν, η παραπαιδεία άδειαζε τις τσέπες μας, τα κόμματα δημιουργούσαν και δημιουργούν ένα μικρό κράτος, μέσα στου ασύλου τα πλαίσια,

 όταν η ζωή μας ήταν μόνο στο πόσα θα αποκτήσουμε, στο πως θα φαινόμαστε καλύτεροι κι έτσι και των παιδιών μας οι ζωές πλάσθηκαν σε αυτού του είδους τη λογική.

Σε όλα το μόνο που μας ένοιαζε ήταν, και, θα μου επιτρέψετε να πω, συνεχίζει να είναι,πως θα βολευτεί το παιδάκι μας, και φυσικά και η οικογένεια μας, χωρίς καμία σκέψη για την χώρα μας.

Ποιες αξίες έχω, με ποια ιδανικά πορεύομαι, ποια είναι το όνειρα μου και οι φιλοδοξίες μου;

Έχουμε ταραχτεί γιατί ξυπνήσαμε από βαθύ λήθαργο. Έχουμε σαστίσει με την εικόνα του εαυτού μας. Πανικοβληθήκαμε γιατί θα μας λείψει το ψωμί πάνω στο οποίο βασίσαμε την καθημερινότητά μας, τη ζωή μας, τα όνειρα μας. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσουμε; Ποιος είναι ο πολιτισμός μας; 

Μπορεί να είναι αυτό πολιτισμός;