Ένας κόσμος αντιθέσεων

 Ο κόσμος μας! Ένας κόσμος αντιθέσεων, λένε κάποιοι.

 Το καλό και το κακό βασιλεύει και διαιρεί τον κόσμο και όχι μόνο, γιατί, το χειρότερο, είναι, ότι διαιρεί και μας, τον καθένα προσωπικά κι αυτό είναι κάτι που σίγουρα μας αφορά.
 Μα τι είναι το καλό και τι το κακό; αναρωτιέμαι. Δύο θεοί που με τραβούν ο ένας από το ένα χέρι και ο άλλος από το άλλο; Κι εγώ πού βρίσκομαι, ποια είναι η δική μου θέση σε αυτό το τραβολόγημα; 
 Βρισκόμαστε με την οικογένεια μας και το κακό μας πρόσωπο βγαίνει στην επιφάνεια πολύ εύκολα. Οι σκέψεις μας, που είναι καταδικαστικές, για τον άλλο, οι άσχημες κουβέντες, το μίσος, που μοιάζει σαν φυσική κατάσταση, για τους δικούς μας ανθρώπους, σε στιγμές κρίσης.
 Άλλες φορές αφηνόμαστε να γίνουμε παιδιά και να χαρούμε τις στιγμές με τους δικούς μας, αυτούς τους ίδιους, που κάποτε δεν θέλουμε ούτε να δούμε. Κι όμως, τώρα είμαστε έτοιμοι, να κόψουμε, αν χρειαστεί, ακόμη και το χέρι μας, για να τους προστατέψουμε.

 Το ίδιο συμβαίνει και με τους φίλους μας ή με αυτούς που θέλουμε να κάνουμε φίλους. Τη μια τους μισούμε και την άλλη στιγμή τους λατρεύουμε.

 Μοιάζει σχιζοφρένεια αυτό το κομματιασμένο μας πρόσωπο, αυτά τα τόσο αντιφατικά συναισθήματα. Δεν το αντέχουμε. Αρχίζουμε να επιχειρηματολογούμε για να στηρίξουμε τις αντιδράσεις μας. Φυσικά, φταίει πάντα ο άλλος, εννοείται πως εμείς είμαστε ευαίσθητοι και κανείς δε μας καταλαβαίνει. 

 Ποιοι είμαστε εν τέλει; Έχουμε ευθύνη που αφήνουμε να υπάρχουν δύο μικροί θεοί-τύραννοι που ταλαιπωρούν τη ζωή μας; Θα είμαι καταδικασμένη να άγομαι και να φέρομαι αιωνίως; Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο μεγαλώνουμε συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε αυτή την συμπεριφορά, μόνο, με κάποια άτομα, μα επεκτείνεται και σε άλλα. Όλο και πιο συχνά μας πιάνουμε να έχουμε αντιφατικές σκέψεις και συναισθήματα. Δεν μπορεί να φταίνε, όμως, πάντα οι άλλοι και μόνο εμείς να είμαστε εντάξει...

 Βιαζόμαστε και σκοντάφτουμε, θέλουμε να εξηγήσουμε και γινόμαστε δηκτικοί, θέλουμε να αγκαλιάσουμε και διώχνουμε. Άβυσσος η ψυχή μας και οι ορμές που μας σπρώχνουν αντίθετα προς τις επιθυμίες μας. Άλλο θέλουμε κι άλλο κάνουμε. Πού να στραφούμε για βοήθεια; πώς να ξεπεράσουμε τις αντιφάσεις μας;

 Μια σκέψη* είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας ως καλό και να προσπαθήσουμε να τον καθαρίσουμε από το κακό. Να ανακαλύψουμε τι θέλουμε να γίνουμε και να κοιτάμε προς τα εκεί. 

 Κι αν απέχουμε, από αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, να έχουμε την λεβεντιά να το αποδεχτούμε. Κι αν βλέπουμε το λάθος μας, να μην πέφτουμε σε θλίψη μάταιη, να το παραδεχόμαστε και να πιέζουμε τον εαυτό μας να κοιτά και πάλι προς τα εκεί που θέλουμε να πάμε. Κι όταν νοιώθουμε πως μανιάζουμε και σκληραίνουμε, να θυμόμαστε τις ύαινες που κατασκίζουν τις σάρκες των ζώων, γιατί έτσι μοιάζουμε εκείνες τις στιγμές, και να σιχαινόμαστε αυτό το σαρκοφάγο  κομμάτι μας.

 Κι αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται με το που το αποφασίσαμε. Είμαστε παιδιά μιας κοινωνίας που όλα γίνονται εδώ και τώρα. Όλα, όπως τα θέλω εγώ! Κι όσα δεν γίνουν όπως τα θέλω μου φέρνουν  θλίψη που σιγά-σιγά γίνεται κατάθλιψη. 

  Για να κτίσω χαρακτήρα θέλει δουλειά, θέλει αγώνα, θέλει προσπάθεια. Υπομονή και επιμονή.  Μόνο έτσι θα μπορέσω να γίνω γερό σκαρί που δε θα κινδυνεύει στις φουρτούνες της ζωής. 

Γιατί άνθρωπος που έχει κοπιάσει για να χτίσει χαρακτήρα, δεν κινδυνεύει να χαθεί εύκολα από τα χτυπήματα της ζωής. Δεν κινδυνεύει να μείνει μόνος, ακόμη κι αν για κάποιο διάστημα τα φέρει έτσι η ζωή. Δεν κινδυνεύει να πέσει σε κατάθλιψη. Γιατί ξέρει πως δεν είναι έρμαιο δύο μοβόρικων θεών, μα αγωνιστής της ζωής που δημιουργεί την μοίρα του.

*Αυτή η σκέψη αφορά αυτούς και μόνο αυτούς που θέλουν να την έχουν. Δεν αφορά κανέναν άλλο!