Αδύναμο φως;

Μια ανεκπλήρωτη ζωή που πορεύεται σε άγονη γραμμή. Παλεύοντας με τα τεράστια κύματα της καθημερινότητας, για να μπορέσει να φτάσει, κάποια στιγμή, στην πολυπόθητη πατρίδα.
Μόνος, ακόμη και με παρέα, γιατί είναι αποκλειστικά μοναχικός ο δρόμος του γυρισμού, ο δρόμος του επαναπατρισμού. 

Μια μικρή φωτίτσα ελπίδας λιγοψυχά, κάπου στο βάθος, μα πολλές φορές δεν μπορείς να τις δώσεις τη  σημασία που της αξίζει. Είναι οι στιγμές, που νιώθεις, πως τώρα στη ζωή μου, γίνονται μεγάλα και τρανά και πως δεν υπάρχει χώρος να ασχολούμαστε με τις αδύναμες ελπίδες. Μα η φλόγα της παραμένει εκεί, σαν ένας φάρος, που η δύναμή της δεν είναι στην λάμψη, μα στο ξαστέρωμα του σκοταδιού. Σιγά - σιγά η άκρη του μυαλού μου πιάνεται, άθελα, και μένει να το κοιτά ελκόμενο από τη δύναμη που έχει το φως στο σκοτάδι.  Μα και πάλι, έρχεται η  απελπισία και πέφτει σα δίχτυ επάνω μου, τότε και η έξοδος κινδύνου δεν φαίνεται πουθενά και το τέλος μοιάζει αναπόφευκτο.  Δύσκολη η ζωή και η καθημερινότητα τραβά την ανηφόρα, μέρα τη μέρα. Αγκομαχητά βγαίνουν στην επιφάνεια από τα βάθη της ψυχής στην προσπάθεια, να ανέβω, άλλο ένα σκαλί. Μα κοίτα που με το δειλό της σκόρπισμα του σκοταδιού, αυτή η μικρή φλόγα, άρχισε να μαλακώνει την αγριάδα, να διώχνει το φόβο, να χωράει όλο το δωμάτιο στην αγκαλιά του... Μα πόση δύναμη έχει αυτό το αδύναμο φως;