Μεσημεράκι κι ο ήλιος, αν και φθινόπωρο, με ζεσταίνει αρκετά. Άνθρωποι περπατούν ράθυμα κι οι περισσότεροι σκυθρωποί και σκυφτοί. Οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν πάνω στο σώμα μου και νοιώθω θαλπωρή. Απολαμβάνωντας και χαλαρώνοντας ώσπου την προσοχή μου την τράβηξε το κελάηδημα που ερχόταν από το πλούσιο φύλλωμα μιας μουριάς δίπλα μου. Μια οικογένεια σπουργιτιών συνομιλεί με δυνατές φωνές και κινείται χοροπηδώντας από κλαδί σε κλαδί. Χαλούν τον τόπο με το χαρούμενο τιτίρισμά τους κι ένα χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπό μου με αυτό το διπλό συναπάντημα, την αναμεταξύ τους συνάντηση που μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσω. Για μια στιγμή κοίταξα τριγύρω μου να δω αν το έχει αντιληφθεί και κάποιος ακόμη ώστε να μοιραστώ την χαρά μου. Όχι, κανείς!
- Μα χαλούν τον κόσμο , δεν τα βλέπετε; μου ήρθε να φωνάξω στους περαστικούς. Αλλά ξαναήρθα στον εαυτό μου συνειδητοποιώντας πως είναι με πολύ σοβαρώτερα απασχολημένοι και πολύ πιθανόν να μην τους ενδιαφέρει.
Μόνο εγώ συμμετείχα στην χαρά της ουράνιας παρέας τους κι η χαρά μου μεγάλωσε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου