Άσχημες οικογενειακές καταστάσεις, ανύπαρκτες σχέσεις παιδιών με γονείς, προβληματική σχέση με φίλους και συνεργάτες. Γεγονότα που έτυχε να μοιραστώ με γνωστούς μου, κοντινούς και μακρινούς.
Η εμπιστοσύνη, βαθιά τραυματισμένη, σέρνεται στις ζωές των ανθρώπων και αδυνατεί να σηκώσει το βάρος της ύπαρξης. Δημιουργούμε ψευδείς εικόνες, συναισθήματα που παραληρούν και ιδέες που απέχουν από αυτό που λέμε ζωή!
Και το περίεργο είναι πως μιλώντας με αυτά τα άτομα κανείς τους δεν είπε ούτε για μια στιγμή πως έχει, έστω την παραμικρή, ευθύνη για τα άσχημα που συμβαίνουν στην ζωή του. Πάντα φταίει ο άλλος, πάντα ο άλλος το παίζει έξυπνος, πάντα ο άλλος είναι ο αδιάκριτος, ο έτσι ή ο αλλιώς ... Και στις χειρότερες των περιπτώσεων, που κάποιος θα έπρεπε να αποχωρήσει δεν το κάνει και αυτό το ονομάζει "αγάπη" ή "έχω δίκιο"!
Σε άλλες περιπτώσεις το ονομάζει αδυναμία ή, μα τώρα, περνάμε καλά κι ας επαναλαμβάνεται με απόλυτη συνέπεια το πρόβλημα, υπάρχει πάντα αρκετή λήθη ώστε να μπορώ να συνεχίσω να ζω σαν να μην συμβαίνει τίποτα ...
Καμία λογική δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα μας μα και καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να βρει χώρο στην ψυχή μας. Πού να πιστέψω αφού ούτε τον εαυτό μου δεν μπορώ να γνωρίσω και να αγαπήσω; Αρνούμαι να με δω και να καταλάβω το πραγματικό κακό που του κάνω κόβοντας κάθε ειρηνική διαπραγμάτευση με τις πραγματικές ανάγκες μου και δυνατότητες χαράς και ευτυχίας που θα μπορούσα να ζήσω.
Η επιθυμία μου για αυτά που με πείσμα θέλω, με κρατούν σε φουρτούνες ψυχικές και με τραβούν στο βυθό της βαλτωμένης μου ζωής. Αρνούμαι να εμπιστευτώ μια άλλου είδους λογική που ζητά να εμπιστευτείς το πήλινο αγγείο της ψυχής σου στην ίδια τη Ζωή. Αρνείσαι να δεις την μικρότητά σου και την αναξιότητά σου, να ταπεινωθείς που είσαι μακριά από αυτό που αληθινά ποθείς. Δεν δέχεσαι την καταστροφή και το θάνατο των μικρών επιθυμιών σου, που έτσι κι αλλιώς δεν σου βγαίνουν μα και δε σε βοηθούν να χαρείς όπως θα το ήθελες ή το φαντάστηκες και έτσι απέχεις από το θάνατο του φουσκωμένου Εγώ και χάνεις την ανάσταση σου σε μια παραδεισένια πόλη που η ψυχή σου λαχταρά βαθιά.
Κάτσε και σκέψου πως η ζωή έχει αρχή και τέλος σε τούτη την πλάση και εσύ γνωρίζεις μόνο την αρχή...
Κάτσε και σκέψου πως αυτό που έχεις σήμερα είναι το μόνο που γνωρίζεις, γι αυτό λοιπόν, μην σπαταλάς δυνάμεις για αυτά που δεν έχεις παρά μόνο στη φαντασία σου...
Κάτσε και σκέψου πως όλοι οι φόβοι σου έχουν να κάνουν με το αύριο ή με ενοχές από το παρελθόν... Άσε το αύριο για όταν θα έρθει και συμφιλιώσου με τις ενοχές σου αναγνωρίζοντας τα λάθη σου...
Και αν πιστεύεις πως είσαι ένας νοήμων άνθρωπος σίγουρα θα πρέπει να κάτσεις και να σκεφτείς για το πως θέλεις να είσαι εσύ στην ζωή που ζεις κι όχι για το πως θέλεις οι διπλανοί σου να ζουν στη ζωή σου. Δεν είσαι ο σκηνοθέτης αλλά ο πρωταγωνιστής ... ή ο κομπάρσος. Παίξε με τον καλύτερο και πιο πιστευτό τρόπο αυτό που θες και ίσως μια μέρα να σου γίνει φύση σου ο ρόλος και να μάθεις να ζεις έτσι! Γιατί τον μόνο που μπορείς, μα έχεις και υποχρέωση να παιδαγωγήσεις προς μια επιθυμητή κατεύθυνση είναι ο εαυτός σου και μόνο!
Και σίγουρα θα βγει και πάλι, πολλές φορές, ο παλιός εαυτός να διεκδικήσει το μερτικό του από τη ζωή σου, την συνήθεια της δυστυχίας δύσκολα θα μπορέσεις να αφήσεις, όπως και την αποδοκιμασία των φίλων και γνωστών για τον νέο σου ρόλο, όμως εσύ θα πρέπει να μείνεις σταθερός και με εμπιστοσύνη για εκεί που χάραξες. Προσευχόμενος κρυφά μέσα σου να σου σταθεί Αυτός που πρώτος σε αγάπησε και σε εμπιστεύτηκε, Αυτός που πρώτος σου έδειξε τον δρόμο με τον τρόπο που έζησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου