Τα πολύτιμα δώρα της ειρήνης

Η κούραση κόπασε, σκόνταψε στου μεσημεριού τη ραστώνη.
Τέλεψαν οι δυσεπίλυτες λύσεις.

Το τρεχαλητό σταμάτησε κι η ανάσα βρήκε επιτέλους την έξοδο.
Δεν τελείωσε της βιοπάλης το μονοπάτι, άλλωστε αυτό είναι συγχρόνως και ο δρόμος της ζωής, μα σταμάτησε ο πόλεμος, σταμάτησε ο ατελέσφορος αγώνας.

Περπατάς στο δρόμο με τις καστανιές και τα πουλιά τραγουδούν.
Ησύχασε, δεν χρειάζεται να αγωνιστείς παρά μόνο για την σήμερον!
Επιστρέφει το παιδί που το είχες παραμελήσει και θες να το υποδεχτείς με μια μεγάλη αγκαλιά, να καθίσετε στο τραπέζι για να γευτείτε τη συνάντηση.

Όταν το χώμα στρέφεται στον ουρανό, στρώνεται στη γη μαργαριταρένιο χαλί.

Για να μοιάζει του ουρανού το στερέωμα.

Μικρές καθημερινές, υπέροχες στιγμές!

Ω! Μα πόσο ανόητοι είμαστε, όταν δεν εκτιμούμε τα πολύτιμα δώρα της ειρήνης...!