Ψυχή μου...

Ήταν εκεί.

Περίμενε σιωπηλή.

Στο σκοτάδι της απαντοχής.

Εκεί που κανείς δεν θα την ψάξει.

Στον πιο πολυσύχναστο τόπο επέλεξε να κρυφτεί.

Περιδιαβαίνουν βιαστικά, χαρωπά, θλιβερά, αναπάντεχα, όλα

τα συναισθήματα μα και οι σκέψεις.

Κανείς δεν την πρόσεξε.

Δεν αναρωτήθηκε καν.

Είχαν περισπούδαστο ύφος και με πολύβουο σύννεφο είχαν ντυθεί.
Η απλότητα ήταν περισσότερο γδυμένη παρά ντυμένη. Ύφος ανύπαρκτο, χαρά η ίδια.

Και περνούσε ο καιρός, με τον Λάζαρο της ψυχής να τρέφεται από τα σκουπίδια της σάρκας...