Μαθητεία Ζωής και Προσδοκίες

Κυνηγώντας συνεχώς το καλύτερο, δημιουργώ μια παράλληλη ζωή και σ’ αυτή μέσα ζω, τυφλή, σε μια μοναχική πλασματική πραγματικότητα, που με ταξιδεύει στο όνειρο.

Όχι, όχι το δημιουργικό, μα το άλλο... Εκείνο που σε οδηγεί στο να μη ζεις την πραγματικότητα. Εκείνο που σε απομακρύνει από τους ανθρώπους, από την προσπάθεια, από τον κόπο που χρειάζεται να καταβάλεις, για να φας γλυκό ψωμί και να πιεις καλό κρασί.

Και το όνειρο με τροφοδοτεί με εικόνες, ιδέες, "φίλους", στάση ζωής και την κοσμοθεωρία του "θα", του "έχω", του "είμαι σπουδαίος", του "είμαι σίγουρος", για να' χεις αρκετό υλικό να πορεύεσαι στης λησμονιάς τα σύννεφα, στης λήθης το όνειρο...

Όμως η πραγματικότητα πάει βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί, με το Κύριε ελέησον στα χείλη και στην καρδιά. Κάποιες φορές, υπάρχει μόνο η γη που πατάς και κάποιες φορές μεγαλώνει το κομμάτι γης στα πόδια σου, γίνεται απλωσιά και αυτό είναι όλο. Τίποτα άλλο.

Όπως έλεγαν κι οι παλιοί, ένα κομμάτι γης μας αναλογεί, σε όλους το ίδιο, ίσα με μια σπιθαμή, όταν φύγουμε από αυτή τη γη... Αυτό το ίδιο είναι που μας αναλογεί κι όταν ζούμε, μόνο που το ξεχνούμε οι καημένοι... Φανταζόμαστε και διεκδικούμε, πολλά παραπάνω. Και κάποιες φορές τα αρπάζουμε από τους διπλανούς μας.

Είναι σημαντικό να στοχεύουμε ψηλά και να προσπαθούμε για το καλύτερο, μόνο που πολλές φορές γίνεται ο στόχος ζωή...

Τότε ζούμε "φανταστικά", αλλά όχι ωραία! Είμαστε η σκέψη που όλα τα μπορεί και τίποτα δεν πραγματοποιεί. Η θεωρία, που όμως για να γίνει πράξη, χρειάζεται σθένος και καρδιά μεγάλη για να αντέξει τη μεταξύ τους απόσταση και να την αποδεχτεί. Άλλωστε είναι τόσο δύσκολη η πραγματικότητα, που πολλές φορές δεν την αντέχουμε.

Είμαστε και εφήμεροι, μια γνώση που μας "σκοτώνει".

Κυνηγάμε την αθανασία μας. Υπερβαίνουμε το σήμερα και ξεκινούμε τα ταξίδια στο μέλλον "χτίζοντας" τις αποθήκες μας, σαν φιλάργυροι πλούσιοι. Ο πηλός ελκύεται από την ύλη και νοιώθει πως είναι αρκετή η ψεύτικη θαλπωρή του, πως θα του προσφέρει τη "σιγουριά" που αποζητά.  

Θέλουμε να κατακτήσουμε τον χρόνο, να βασιλέψουμε αιώνια.

Άγχος και αβεβαιότητα καλύπτονται πίσω από σχέδια μελλοντικά, μα κι όταν ζούμε στα στενά όρια του τώρα, αφήνοντας το αύριο πίσω από τις κουρτίνες της λήθης.

Βασιλιάδες της Ζωής, που ο φόβος μας κρατά φυλακισμένους στα μπουντρούμια. Η ισορροπία μοιάζει να είναι ακατόρθωτη.

Μικροί κι ανέραστοι φυτοζωούμε, φιλοδοξούμε με όνειρα μίζερα.

Κι η ζωή μας προσπερνά με ένα χαμόγελο, με μια φιλική κίνηση ή με μια φευγαλέα χαρά. Μας προσπερνά με όχημα την καθημερινότητα, αυτήν ακριβώς που αποφεύγουμε, αυτή που επαναλαμβάνεται και μας πληροφορεί πώς να ζήσουμε, πώς να αδράξουμε τη ζωή.

Μα, το "όνειρο" δεν αρκείται στο απλό, το καθημερινό... Κι οι μέρες περνούν... Είμαστε το φως του κόσμου οι άνθρωποι; Είμαστε οι διαχειριστές της πλάσης;

Θα μπορέσουμε, πριν να είναι αργά, να πάρουμε τον ρόλο μας στα σοβαρά;

Παράξενο, δύσκολο, μα αν θες τη ζωή σου να ζήσεις, μόνο με ταπείνωση ευλογημένη μπορείς! Σοφός είναι αυτός που γνωρίζει την αδυναμία του, μα πάνω από όλα έχει τη γνώση, για τη θεία δύναμη που του έχει δοθεί, να κοιτά ψηλά προσδοκώντας!

Μαθητεία και το να μάθεις να ζεις.

Μια πορεία αγάπης προς τον εαυτό μας, τους πλησίον μας, τον πλανήτη ολάκερο.

Και τω Θεώ, δόξα!