Ξεκινώ απ' την αρχή

Stef Bos - ξεκινώ απ' την αρχή.

Van Voor Af Aan

Μακαριότητα

Μη φεύγεις, στάσου μακάρια στιγμή, μοναδική στης καθημερινότητας την τρικυμία.

Παλεύω με το είναι μου στην κάθε στιγμή κι αναμετριέμαι στα αλώνια της ζωής. Σκιές ανεβαίνουν και με μπερδεύουν, με φυλακίζουν ή με σπρώχνουν μπροστά άκαιρα, απρόσεκτα.

Τώρα με επισκέφτηκες εσύ, η γαλήνη, η ειρήνη, η ησυχία...

Μη φύγεις γρήγορα, μείνε όσο πιο πολύ μπορείς. Γίνε τροφή στην κουρασμένη μου καρδιά, νερό να ξεδιψάσω...

Μείνε ως έχεις, Θεός μόνος στη στράτα μου. Αγάπη και έλεος.

Τίποτα άλλο δεν μου έχει μείνει. Μόνο εσύ...

Πορεία ζωής

Περπατώ από μια ορμή που με κρατά στη ζωή, μια ορμή που για κάποιους είναι δύναμη, μα για κάποιους άλλους είναι αδυναμία.
Επιθυμίες, πόθοι, που δεν γεύτηκα ακόμη, κρατούν την ορμή ζωντανή. Χαμένος χρόνος η ζωή που δεν στοχεύει στον στόχο, στο επίτευγμα.

Κι όμως η ζωή με κυνηγάει για ό,τι δεν έζησα, για ότι παρέλειψα και παραγκώνισα για να ακολουθήσω το όνειρο, την ιδέα. Όσο πιο κοντά στην ολοκλήρωση ενός στόχου, τόσο πιο πολύ αναβιώνουν οι καταπιεσμένοι πόθοι, οι ανικανοποίητοι στεναγμοί.

Κάθε μέρα είναι μια μέρα για να τη ζήσω ολόκληρη, με τις χαρές και τις λύπες της. Μα, δεν το κάνω... Με καλύπτει κάποιες φορές το να ονειρεύομαι κι άλλοτε πάλι το να πλέκω ιδεολογήματα στο μυαλό μου και έτσι να νοιώθω ότι ζω. Κι όμως δεν ζω!

Η απλή καθημερινότητα, άρτος επιούσιος και οίνος ευλογημένος από κρασί που καλούμαι να το γευτώ, να το πιω ως τον πάτο... Μα, νοιώθω πως θέλω κάτι που δεν μπορώ να το φτάσω. Πάντα κάτι άλλο έρχεται να μου τραβά την προσοχή, κάτι για το οποίο όμως ποτέ δεν κάνω κάτι για να το φτάσω. Μόνο ονειρεύομαι και παραμένω δίπλα στο θαυματουργό νερό σαν τον ανάπηρο ανήμπορος να βουτήξω, δίπλα στη ζωή που περνά.

Πάντα κάποιος άλλος είναι το πρόβλημα, κάποιος που δεν με βοηθά!
Θες όμως εσύ να γίνει; Θες να ζήσεις το όνειρό σου; Ή μήπως έχεις βολευτεί στην θαλπωρή του ονείρου πιστεύοντας πως αυτό είναι αρκετό;

Θέλει κόπο και τρόπο η ζωή. Θέλει τόλμη και θάρρος η πορεία μας πάνω στη γη. Για να ζήσω, αν θέλω να ζήσω την καθημερινότητά μου, αν θέλω να πάρω την ευλογία που με περιμένει, εάν και εφόσον πράξω.

Ειδάλλως θα μου πάρουν και το ένα που μπορεί να μου έχει δοθεί, μιας και δεν έχω προσπαθήσει ούτε και αυτή την καθημερινότητά μου, έτσι όπως έχει, να την αντιπροσφέρω ως αντίδωρο στον Πλάστη μου.

Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια

Τάσος Λειβαδίτης
Απόσπασμα από το βιβλίο του ποιητή.

Μουσική /Music: Christel Nießing
Finger style guitar: -Salida del Sol -The Rakes of Waterford, by Christel Nießing.


Η Ελένη, ορθή, κοιτάζει απ' το παράθυρο το ηλιοβασίλεμα. Το βλέμμα της χάνεται μακριά, πάνω από τις στέγες και τους λόφους
πέρα απ' τον έρωτα και τη δίψα του, πάνω απ' το χρόνο και τη φθορά του, εκεί προς τις αιώνιες ρίζες.
Κι είναι σαν ένα δέντρο καταμόναχο στη μέση ενός έρημου κάμπου, βαθύ, ήρεμο δέντρο που σηκώνει καρτερικά στους ώμους του όλο το βάρος της απεραντοσύνης. Κι οι επουλωμένες πληγές απ' τα κομμένα του κλωνάρια είναι τα μάτια ενός θεού, τυφλωμένου από την ίδια του τη λάμψη.
Όχι, όχι, μη μιλήσεις, τίποτα μην πεις. Αιώνια απρόσιτη, πικρή γυναίκα, που όλα τα λόγια μας δεν κάνουν ένα σου στεναγμό. Άσε μόνο να παίζουν στα σφοδρά μαλλιά σου οι τελευταίες λάμψεις της γλυκιάς, θνητής ημέρας.
Κι η κρύπτη της γυμνή, μοιάζει τώρα μ' έν' απόμακρο ρημοκλήσι πνιγμένο στα χόρτα και τη μοναξιά...

Κι οι τρεις μεσόκοπες καμαριέρες, απ' αυτές που στρώνουν τα ερωτικά κρεβάτια κι οι ίδιες αυτές δεν αγαπήθηκαν ποτέ,
απ' αυτές με τα μεγάλα δακρυσμένα μάτια των αλόγων που τα ξεχάσαν μες στο χιόνι
μαζεμένες στο δωμάτιο υπηρεσίας σαν ένας αρχαίος, τραγικός χορός μπρος στα προπύλαια ενός βρώμικου νιφτήρα,
κουβεντιάζουνε με τόση καρτερία που και τα πιο απλά λόγια στο πικρό τους στόμα τη βαθιά λάμψη ξάφνου παίρνουνε των μύθων...
Αυτές που μες στο φως και τη γιορτή και το θρίαμβο μυρίζονται μακριά, σα σκύλες τους αόρατους κινδύνους, τυλίχτηκαν ξάφνου με το σάλι τους μέχρι τα μάτια όπως κάνουν χιλιάδες χρόνια τώρα οι γυναίκες σαν είναι κάπου μες στον κόσμο να τρέξει αίμα.
Γιατί οι γυναίκες έχουν προαιώνιους, μυστικούς δεσμούς με το αίμα.
Αίμα της ήβης, αίμα της παρθενιάς, αίμα της γέννησης
και βλέπουν πως τα λόγια στάζουν αίμα λογχισμένα απ' τη δυσπιστία
και βλέπουν πως οι πράξεις τρέχουν αίμα απ' τη δειλία αποκεφαλισμένες
αίμα στα χέρια, αίμα στις κούπες, αίμα στο ψωμί
αίμα για να γεννηθείς, αίμα για να πεθάνεις
βαθύ, σα θαύμα, ανθρώπινο αίμα.

Γιατί η ζωή είναι ατέλειωτη και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δυο φορές -να ξαναρχίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Και τίποτα δε χάνεται, μα όλα είναι για πάντα μέσα σου. Kι οι νεκροί κι οι σημαίες κι οι όρκοι και τα χρόνια που φύγανε και τα χρόνια που έρχονται. Και τα τραγούδια και τα δάκρυα κι οι φτυσιές κι οι ταπεινώσεις κι όλα τα όνειρα μέσα σου. Kι είσαι ξέχειλος από ανθρώπινα πεπρωμένα...

Kαι πέρα στο βάθος απλώνεται η πόλη απέραντη, πολύβουη, κατάφωτη, αμφιθεατρική, σαν ένα αρχαίο, γιγάντιο στάδιο όπου οι δειλοί δεν έχουν θέση.

Ένας νέος χρόνος έρχεται

Και μετράμε ανάποδα και επιθυμούμε να μηδενίσουμε τον χρόνο! Να τον πάρουμε και πάλι από την αρχή! Να μας δοθεί ένας νέος χρόνος!
Ελπίδες, επιθυμίες, αγάπες, φόβοι, στόχοι... Όλα μπαίνουν σε αυτή την αντίστροφη μέτρηση!

5,4,3,2,1 ...! Μια νέα ζωή με περιμένει, σχεδόν μαγικά, να με πάρει και να αλλάξει τα πάντα. Ή τουλάχιστον όλα όσα δεν θέλω, όλα όσα φοβάμαι.
Και το γλέντι κρατά ως το πρωί και το ποτό ρέει άφθονο σε αυτή την απαντοχή...
Και η επόμενη ημέρα ξεκινάει και είναι ακριβώς ίδια! Οι συνάδελφοι, οι γονείς, τα παιδιά, οι σύντροφοι...εγώ... Τίποτα δεν άλλαξε!

Αν δεν βρω τη δύναμη να αλλάξω εγώ, πώς γίνεται να αλλάξει ο κόσμος και μάλιστα να περιμένω να αλλάξει μαγικά και να γίνει καλύτερος κατά τα δικά μου μέτρα;
Κι όμως... Κουρασμένοι, απελπισμένοι, κουκουλωμένοι με τον φοβισμένο εαυτούλη μας, περιμένουμε να αλλάξουν οι συνθήκες μας από μόνες τους...
Και να πεις πως δεν κοπιάζουμε, πως δεν στεναχωριόμαστε, πως δεν τρέχουμε όλη την ημέρα καταβάλλοντας τεράστιες προσπάθειες; Τότε; Τότε γιατί τίποτα δεν γίνεται; Γιατί τόσος κόπος παραμένει άκαρπος...;

Η φιλοσοφία, η αναζήτηση, είναι ο σπόρος της γέννησης του Χριστού στην καρδιά μας, δηλαδή της αλήθειας. Της Ζωής.
Αν έχω ένα κομμάτι ξύλο και το σπείρω, όσο και να κοπιάσω δεν θα ανθίσει. Χωρίς ζωή θα παραμείνει για πάντα. Κάτι θα λείπει και όσο κόπο και να καταβάλλω δεν θα αποφέρει τους καρπούς που περιμένω.
Μυστήριο μέγα η ζωή, όσο και ο θάνατος.

Στεγνός ο άνθρωπος πορεύεται. Μόνος, μιας και οι σχέσεις συνήθως δύσκολες, αδυνατεί. Μετράει το έχει του και το ξαναμετράει. Σαν άφρονας πλούσιος που επενδύει στο βιος του. Μα κάπου μέσα του γνωρίζει πως είναι ανίκανος να χαρεί βαθιά. Να ζήσει ελεύθερα, όπως του αξίζει!

Όλα μετρημένα και καταναλώσιμα. Έτσι, με τον ίδιο τρόπο μετράμε και αντίστροφα για να δούμε την αλλαγή που θα γίνει στο νέο έτος.

Όμως ας κάνουμε τη διαφορά σε αυτό το νέο έτος! Ας αρχίσουμε να αφαιρούμε όλα τα κακώς κείμενα στον τρόπο ζωής μας. Όλες τις συνήθειες εκείνες που δεν μας βοηθούν να δοξολογήσουμε, να σταματήσουμε όλες εκείνες τις πράξεις που μας κάνουν να ντρεπόμαστε.

Ας αρχίσουμε με το νέο έτος να αγαπάμε πρώτα από όλα τον δυστυχισμένο μας εαυτό που δεν λάμπει, που δεν έχει τίποτα να δείξει, παρά μόνο στέκεται ντροπαλός και αμήχανος μπροστά στο μυστήριο της δημιουργίας! Κι ας χαμογελάσουμε για την τόλμη μας να χαρούμε  με όλα τα μικρά, καθημερινά γεγονότα. Εκείνα που μας φέρνουν κοντά με όλους όσους αγαπούμε, χωρίς να απαιτούμε, να ζητούμε τίποτα από κανέναν! Μόνο να αγαπούμε και να χαιρόμαστε!

Και ναι! Δεν είναι δύσκολο! Είναι πολύ πιο εύκολο αυτό από το να γκρινιάζουμε, να στεναχωριόμαστε και να μετράμε ξανά και ξανά τι έχουμε και τι δεν έχουμε...

Και ας τον κάνουμε αυτόν τον νέο χρόνο δημιουργικό και καλύτερο!

Αμήν!