Η ζωή...

                   

Κρίκοι συνθέτουν την ζωή μου από νέες καταστάσεις, που ο καθένας τους ανοίγει για να με δεχτεί και κλείνει όταν τον διαβώ και ετοιμάζομαι για τον επόμενο. Και το ταξίδι συνεχίζεται με μικρές και μεγάλες στάσεις, με μικρές και μεγάλες αποφάσεις, που κάνουν τις αλλαγές καθημερινό κομμάτι της ζωής.

Όμορφη που είναι η ζωή! Γεμάτη και χαριτωμένη! Κι όχι, δεν τα έχει με άλλον! Αν εσύ τη χαίρεσαι και της δίνεις τη σημασία που της πρέπει, αν εσύ τη ζεις σαν να είναι μια και μοναδική, αν την αγαπάς γι αυτό που είναι, τότε μένει μαζί σου και σου δείχνει τα όμορφα, τα ωραία.
Τότε η ζωή σου είναι ένας ολάνθιστος κήπος!

Αν όμως δεν την καμαρώνεις, δεν της χαμογελάς, αν δεν την αγαπάς... τότε κι αυτή συννεφιάζει, απομακρύνεται από εσένα και εσύ μένεις τυφλός στον κήπο να κοιτάς χαμηλά και να τριγυρνάς αδιάκοπα στη λάσπη.

Και το σημαντικό είναι πως δεν έχει να κάνει με το βιος που έχεις ή δεν έχεις! Αλλά με το πόσο χαίρεσαι και αποδέχεσαι ή κάνεις τις απαραίτητες αλλαγές για να ζήσεις χαρούμενα, καλά! Όπως ταιριάζει σε έναν πρωταγωνιστή!

Συνήθως παρακολουθούμε το έργο που παίζεται στη ζωή μας ως θεατές, κρίνοντας τους συνανθρώπους που είναι στη ζωή μας, ως κακόγουστους, ως προβληματικούς. Και δεν ανεβαίνουμε στη σκηνή, δεν πατάμε στο σανίδι να αλλάξουμε το σενάριο ή να το αποδεχτούμε ζώντας-παίζοντας, όσο πιο καλά μπορούμε...

Αγαπώντας τον εαυτό μας πραγματικά.

Με αξιοπρέπεια να ζεις και να μην παρασύρεσαι από το αρπακτικό που καραδοκεί μέσα σου για να σου κλέψει την αγάπη, τη χαρά, την εμπιστοσύνη.
Κι αν σου φαντάζει δύσκολο, έχεις δίκιο, είναι πολύ δύσκολο, μα πάρα πολύ, αλλά μόνο στην αρχή! Μετά σου γίνεται συνήθεια και τότε μπορείς να αδράξεις τους καρπούς μιας γλυκιάς ζωής!

Γιατί η αρπαγή έχει κοντή ζωή, είναι κουτσή και έχει καμπούρα.

Ενώ η αξιοπρεπής ζωή, ενώ μοιάζει να έχει τη δυσκολία της φαινομενικά, έχει τόση ομορφιά που σε συνεπαίρνει και σε ανεβάζει στο ύψος του ανθρώπου που σου αξίζει να είσαι!