Μετανάστρια στην Ευρώπη

Με υπηκοότητα, λέω, Ελληνική κι ένα αεράκι ανάλαφρο διαπερνά την ψυχή μου. Γράφω Ελληνίδα και νοιώθω δύναμη. 

Το βάρος αυτής της λέξης με κρατά, με στηρίζει, μα όμως νοιώθω κι έναν πόνο να με διαπερνά, μια στεναχώρια.

Η ιστορία της Ελλάδας με παρελθόν χιλιάδων χρόνων.

Με ένδοξη ιστορία, μα και γεμάτη πολέμους και διχασμούς. Ιστορία που τα τελευταία εκατό χρόνια ταλαιπωρείται από πολιτικούς που δεν την πονούν, δεν την αγαπούν, που όμως εμείς επιλέγουμε...

Όμως την αλήθεια της ποιος την ξέρει; Και πώς; Συνήθως γνωρίζουμε κάποιες πληροφορίες και αυτές αποσπασματικά και μόνο, περασμένες από κομματικά συμφέροντα, μικρονοϊκά. Με έναν τρόπο αδιάφορο...

Έχουμε τη θρησκεία μας.

Κι αυτή παλεύει να βρει την ταυτότητα της.  Η πίστη παραμένει πιστή σε όσους ψάχνουν να τη βρουν, να την αφουγκραστούν και να προχωρήσουν με αυτή, πιστοί συνοδοιπόροι.

Όσο για τη θρησκεία, δεν είναι μόνο του τόπου μας κι ούτε σημάδι φέρνει για το γένος. Συμπορεύτηκε με αυτό και σαν συνοδοιπόρος έδωσε στοιχεία της στο έθνος.

Ο γεωγραφικός τόπος;

Μα και αυτός σήμερα είναι ένα κομμάτι, μια πληγή ενός άλλοτε μεγαλύτερου τόπου...

Ζώντας σε πόλη της Ευρώπης τον τελευταίο χρόνο και παρατηρώντας τον τρόπο που ζουν οι τωρινοί συμπολίτες μου, νοιώθω όλο και πιο έντονα το γιατί;...

Χάσαμε τον δρόμο μας; Χάσαμε τις μνήμες μας;

Ο μίτος της Αριάδνης παραμελήθηκε σε κάποιο μονοπάτι...

Πολύ φως... Σπουδαίοι πρόγονοι...

Μας τύφλωσε ο πλούτος και απαίδευτοι καθώς ήμασταν, καλοθρεμμένοι μεν, αμάθητοι δε, δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε την κληρονομιά μας;

Δεν ξέρω.

Μα το βασανιστικό ερώτημα παραμένει σε κάθε βήμα μου.

Βλέπω μουσεία εδώ για να θυμούνται την ιστορία των 100! χρόνων που έχουν και τα τιμούν...

Σεβασμό στη δουλειά του άλλου έχουν!

Υπομονή στις ουρές έχουν!

Οι δρόμοι τους είναι καθαροί!

Προσέχουν το περιβάλλον με την ανακύκλωση και όχι μόνο!

Δημιουργούν ιστορία εκεί που δεν έχουν!

Η διαφορετικότητα είναι σημάδι πολιτισμού κι όχι διχόνοιας!

Δίνουν μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση!

Σίγουρα δεν είναι άριστοι και έχουν και αυτοί τα προβλήματά τους.

Και ναι, δεν έχουν δοκιμαστεί σε ανεργία και σε δυσκολίες οι νεώτερες γενιές, μα, μήπως κι εμείς είχαμε από πάντα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η σημερινή Ελλάδα;

Σαν λαός πέρασε πολλές φορές δυσκολίες, αλλά και ευλογίες!

Στις ευλογίες όμως λειτουργούσαμε με κατοχικό σύνδρομο, ενώ στις δυστυχίες μέναμε έκπληκτοι που ήρθαν! Ακόμη κι αυτοί που λένε πως τις περίμεναν ζούσαν σαν σπάταλοι Κροίσοι!

Η φρονιμάδα και η λογική δεν βρίσκει έδαφος στον τόπο μας... Και χάνεται η ταυτότητα, χάνεται το τι θέλουμε και που πάμε.

Είμαστε λίγο από όλα με εξάρσεις εθνικής ταυτότητας που ξεπηδούν με σθένος, αλλά χωρίς ουσία.

Κάποιοι αρχίζουν να νοιώθουν πολίτες του κόσμου για να ξεφύγουν από το αδιέξοδο.

Μα πως να γίνεις πολίτης του κόσμου αν δεν έχεις ταυτότητα; Αν δεν γνωρίζεις πως η αγάπη για τον τόπο που σε γέννησε, εσένα και τους προγόνους σου, πως η ιστορία σου είναι το νήμα για να πορευτείς προς την έξοδο; Πως χωρίς αυτό το νήμα βγαίνεις στον κόσμο γυμνός, απροστάτευτος ή απλώς κλείνεσαι στον μικρόκοσμο των συμπατριωτών σου;

Μπορείς να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια και μετά να την απαρνηθείς; Πόσο βοηθάει αυτό; Μήπως δεν κουβαλάς τα στοιχεία της, το δυναμικό της, τις συνήθειες της έτσι κι αλλιώς;

Τι αφήνεις και τι παίρνεις; Και πως μπορείς να το κάνεις αυτό αν δεν την γνωρίζεις, αν δε σε "γνωρίζεις";

Αυτό το αθάνατο ελληνικό πνεύμα που σπέρνεται στην ψυχή μας από την γέννησή μας, είναι φορτωμένο με κάτι το άσπιλο, κάτι το ανέγγιχτο.

Αν το αφήναμε να πεθαίνει κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιστορία, τη θρησκεία, την πολιτική και πάνω από όλα με τον εαυτό μας...

Αν είχαμε την δύναμη να φανούμε αδύναμοι αντικρίζοντας την αλήθεια, τότε ίσως να είχαμε και τη δυνατότητα να δούμε την ανάσταση.

Να ανακαλύψουμε έναν άλλο τρόπο να ζούμε. Να πάψουμε να θεωρούμε πως είμαστε απόγονοι ανθρώπων που δεν κάτσαμε ποτέ να μάθουμε ποιοι πραγματικά ήταν, από που βαστάει η σκούφια μας βρε αδερφέ!

Τις προσμίξεις που είχαμε σαν λαός στο πέρασμα των αιώνων, όχι μόνο εμείς, αλλά όλοι οι λαοί.

Το ότι βρεθήκαμε στον ίδιο τόπο όλοι και ότι καλούμαστε να ακολουθήσουμε κανόνες που βοηθούν την συγκατοίκηση.

Καλό θα ήταν να βρούμε κοινό πατέρα και να ψάξουμε να τον βρούμε ξεκινώντας από την αποδοχή του άλλου, από την αγάπη. Και τώρα έχουμε κοινό πατέρα, μα είναι αυτός του μίσους...

Κοινός τόπος είναι η διχόνοια. Η κυριαρχία... Ψάχνουμε ένα νόημα μέσα από ταυτολογίες και πεποιθήσεις που γρήγορα εξανεμίζονται. Το ψέμα κυριαρχεί στη ζωή μας που μεγαλώνει την έλλειψη νοήματος. Η ευκολία, ο εαυτούλης μας και η καλοπέρασή μας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας.

Όλη η γη δεν χωράει έναν εγωιστή, πόσο μάλλον η πατρίδα μας και ως πότε;