ΑΠΕΤΥΧΑ!

                

Σκέψεις, συναισθήματα, φόβοι, ανασφάλειες, έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας χτίζουν τον χαρακτήρα μας και την πορεία της ζωής μας.

Η μοναδικότητα είναι πολύτιμη, η ανάγκη για έκφραση σημαντική. Το θάρρος μας υπολείπεται και μας τραβά να παραμείνουμε πίσω από την κουρτίνα. Κρυμμένοι από εμάς, από τις πρωτοπόρες ιδέες μας, από αυτό που δεν κάνουν οι άλλοι... Αυτό γίνεται κι η προστασία μας, η ασφάλεια μας. Έχει υγιή στοιχεία  ο άνεμος σύμπνοιας με τους συνανθρώπους μας, όμως γίνεται η σχεδία που κρατιόμαστε κι εντέλει η ισοπέδωσή μας.

Η τόλμη που χρειάζεται να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, έτσι όπως είναι κι όχι έτσι όπως τον φανταζόμαστε, να τον αγαπούμε ακόμη κι όταν αντιλαμβανόμαστε πως δεν είμαστε και τόσο καταπληκτικοί, χρειάζεται να έχει πολλή αγάπη.

Θυσιαστική, σταυρωτική αγάπη.

Να καρφώσουμε την υπεροψία μας, αυτή που γεννιέται όταν καταλάβουμε πως κάπου τα καταφέρνουμε περισσότερο από τους πλησίον μας.

Να σταυρώσουμε τη ζήλια μας, όταν συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς καλοί σε κάτι.

Να αποδεχτούμε την αδυναμία μας, όταν κάνουμε λάθος.

Να τολμήσουμε να υψώσουμε το κεφάλι μας και να ζητήσουμε βοήθεια όταν πέσουμε και δεν μπορούμε να σηκωθούμε.

Να χωρέσουμε αυτόν που μας αμφισβητεί και αυτό να γίνει ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας, να βρούμε αυτό που μας καταλογίζουν ή αυτό που μπορεί να μην υπάρχει, αλλά που πυροδοτεί την αμφισβήτηση.

Αν και ευκολότερα προσφεύγουμε στην αδυναμία του άλλου, όταν νοιώθουμε πως είμαστε υπεράνω και μετά από λίγο στην κατάκριση...

Η θεωρία εύκολη, κρύβει ένα μεγαλείο ανθρωπιάς. Η πράξη δύσκολη, κρύβει πόνο, στεναχώρια, υπερπροσπάθεια, υπέρβαση και τέλος τον θάνατο του μικρού εαυτού μας, ώστε να μπορέσει να επιτευχθεί η ανάσταση του Οδίτη!

Ο δρόμος της αλήθειας αρχίζει τότε και η χαρά γίνεται σύντροφος της ζωής μας.

Όχι γιατί λύθηκαν τα προβλήματα. Όχι γιατί έγινες πλούσιος σε υλικά αγαθά, αλλά γιατί άνοιξαν οι οφθαλμοί σου, η καρδιά σου είναι ανοιχτή και μαλακή, σταμάτησε η παραλυσία στα άκρα σου και έγινες πιο ελαφρύς.

Πώς...; Αληθινά δεν ξέρω...

Το μόνο που ξέρω είναι πως αν δεν σταυρωθείς συνειδητά, αν δεν έχεις καθημερινή υπενθύμιση τον Λόγο Του στη ζωή σου κι αν όλα αυτά δεν τα κάνεις από άπειρη αγάπη στο πρόσωπό Του... τότε δεν μπορείς να αναστηθείς.

Και ξέρεις τι με κάνει να αγωνίζομαι περισσότερο; Το ότι συναντώ ανθρώπους που ζουν την ανάσταση χωρίς να έχουν γνωρίσει τον Λόγο!

Με κάνουν να ντρέπομαι, με κάνουν να αγωνίζομαι περισσότερο. Κι όταν συναντώ μέσα μου την εμπάθεια, έστω   και για έναν, έστω και δικαιολογημένα, τότε ταπεινώνομαι και ζητώ βοήθεια για να το ξεπεράσω. Γιατί πολύ απλά αυτό μου ζήτησε...        

Και πώς έρχεται αυτός ο έρωτας;

Όταν ανοίξεις τα χέρια σου, σηκώσεις το κεφάλι σου και βροντοφωνάξεις: Δεν μπορώ άλλο, δεν ξέρω πια τι να κάνω! ΑΠΕΤΥΧΑ!

Αμήν