Η αδυναμία μας

Όλο και πιο πολύ πιστεύω, πως η φτώχεια είναι η αρχή μιας κοινωνίας που έχει έλλειψη αγάπης. Η αρχή, μα και το τέλος της...

Πόσο φοβισμένοι και κλειστοί προς την αγάπη ζούμε!

Μοναχικά ανθρωπάκια που είτε έχουν και δεν δίνουν, είτε δεν έχουν και μόλις βρουν λίγο ψωμάκι με μιας τα ξεχνούν όλα και ξαποσταίνουν εις βάρος των άλλων...

Κανένα όνειρο δεν μας οδηγεί, καμία ελπίδα δεν μας τρέφει.

Όλα φτιαγμένα από ύλη, που προορισμός δεν υφίσταται, μιας και δεν έχουν να πάνε πουθενά. Μένουν εκεί που είναι πιο βολικά, στο χώμα, εκεί από όπου προέκυψαν.

Η πνοή εξαντλείται σε επιβίωση. Ευτυχώς, όχι για όλους...

Μα, με πόση μακροθυμία μας φροντίζεις Κύριε!