"Κατανόηση"

Έριξα μια ματιά πίσω μου και είδα ό,τι δεν έβλεπα...

Το αλλόκοτο τρέξιμο στην καθημερινότητα.

Τον φόβο για ό,τι πρόκειται να συμβεί.

Την ανασφάλεια και την έλλειψη γνώσης...

Πιο πολύ με στεναχώρησε, που πέρασα τον χρόνο μου με κλειστά τα παραθύρια της ψυχής μου, μα δεν γινόταν αλλιώς.

Εκείνος είχε έρθει και μου κράταγε το χέρι σφιχτά και το κεφάλι ψηλά, μάλλον για να μην πνιγώ.

Και τότε σκέφτηκα πως κάθε στιγμή είναι μοναδική,

ακόμη κι όταν όλα δείχνουν πως είναι χαμένη,

γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο...