Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Συμπαράσταση



Άντε σύρε να παίξεις και πάρε και τον αδερφό σου.
Τρέχα, τρέχα στην αλάνα των παιδικών χρόνων.
Το κυνηγητό έχει ήδη ανεβάσει τη διάθεση στην πιτσιρικοπαρέα.

Η χαρά στο απόγειο και τότε σε μια στιγμή, σκοντάφτει η χαρά σε μια σκουριασμένη πρόκα...
Κι ήρθαν οι μεγάλοι να βρουν τον ένοχο και έκαναν πως τον βρήκαν.

Μεγάλωσαν τα μάτια από την προσπάθεια να χωρέσουν το παράδοξο, που άρχισε να κόβει βόλτες γύρω σου.
Τέντωσαν τα αυτιά για να καταλάβεις, μα μάταιος ο κόπος.




Και τέλος, κατάλαβες πως η συμπαράσταση, γέννημα θρέμμα της αγάπης, το μόνο που σου είχε απομείνει, ήταν αυτό που θα άνοιγε τον ορίζοντα της ψυχής σου.

Ο δρόμος, για να νικήσεις το παράλογο της ζωής...
















1 σχόλιο:

  1. Πολύ δυνατά και υποβλητικά έσωσες τη 'στιγμή'αλλά και το στοχασμό για την ανθρώπινη μοίρα! Μου άρεσαν, επίσης, όλα τα τελευταία σου ποιήματα/ καταγραφές. Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή