Καλά λίαν

Ανεβοκατεβαίνει το γρασίδι μπροστά στα μάτια μου. Μικρές ανηφοριές και κατηφόρες. Πλάι του το μονοπάτι και πλάι σε αυτό το ποτάμι. Ελάχιστοι βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο πάρκο. Είναι μια αραιοκατοικημένη έκταση προς ψυχαγωγία των δημοτών. 

Προσπερνώ μια παιδική χαρά που βρίσκεται δίπλα σε ένα τεχνητό καταπράσινο λοφάκι. Ένα ζευγαράκι κάθεται στο ψηλότερο σημείο και αγναντεύει, αγκαλιά, την πόλη που έχει ξαπλώσει νωχελικά λίγες εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα.

Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το νεκροταφείο της περιοχής. Ψυχρό και αποστασιοποιημένο με την πρώτη ματιά. Κοντοστέκομαι και κοιτώ τα μαρμαρένια, μικρά κομμάτια γης. Όλος ο βίος και η ιστορία του καθενός κλεισμένη εκεί, σε αυτή τη σπιθαμή γης. Όλος;

Κι όμως δεν χωρά ο άνθρωπος εκεί μέσα. Μόνο το σώμα του έχει νικηθεί από τη φθορά. Όλα τα άλλα περισσεύουν, ξεχειλίζουν έξω από το μαρμαρένιο μικρό αλώνι που ο χάρος είναι νικητής. Έξω από εκεί βρίσκεται όλη η ζωή που έζησε. Οι άνθρωποι που τον αγάπησαν και αγάπησε. Το παράδειγμά του, το στίγμα που άφησε όσο ζούσε.

Ο τάφος μια δικαιολογία για την ανυπαρξία, ένα ψέμα για το μη οφθαλμοφανές γεγονός της αθανασίας.

Συνεχίζω στο μονοπάτι με τις σκέψεις αυτές να δίνουν τροφή στη χαρά, στη δημιουργία, στην αληθινή ζωή. Στα δεξιά μου οι εκτάσεις πλαταίνουν, ανοίγουν και βλέπω διάφορα ζώα να βοσκούν αμέριμνα. Όλα όσα ζητούν βρίσκονται εκεί, κάτω από την μουσούδα τους.

Κάποια άλογα στέκουν αγέρωχα απέναντι μου και με κοιτούν. Όλα υπάρχουν μέσα σε αυτό το ήσυχο βλέμα.

Αριστερά μου βλέπω τη στάθμη του νερού που έχει κατέβει. Τα σωθικά του πυθμένα γυμνά αφήνουν πλήθος πουλιών να βρει τροφή και να ξαποστάσει. Μικρές, ποικίλες κοινότητες πτηνών, χάρμα οφθαλμών η διαφορετικότητα.

Ο ουράνιος θόλος στέκει απέραντος, σαν μιαν τεράστια αγκαλιά, από άκρη σε άκρη. Το φεγγάρι αρνήθηκε να φύγει και παραμένει εκεί ψηλά να συντροφεύει τον μεγαλοπρεπή ήλιο.

Καλά λίαν!