Μήπως...;

Ατμοσφαιρικό μαγαζί με απαλή μουσική και χαμηλό φωτισμό γεμάτο από κόσμο.

Έξω φυσάει κρύος αέρας που, πού και πού ρίχνει βροχή με κουβάδες. Μοιάζει όμως να μην επηρεάζει την κίνηση στα στενά, πλακόστρωτα, δρομάκια.

Είναι το φεστιβάλ φωτός και οι κάτοικοι κυκλοφορούν στους δρόμους να δουν τα εξωτερικά δρώμενα ή περιμένουν υπομονετικά  σε τεράστιες ουρές να δουν τις εκθέσεις που γίνονται σε εσωτερικούς χώρους.

Η χώρα που η γιορτή παραμένει σχεδόν όλο το χρόνο, η χώρα του Πήτερ Παν!

Και δεν είναι πως δεν αποδέχονται τις ευθύνες τους ή πως δεν είναι ώριμοι οι άνθρωποι εδώ! Κάθε άλλο! Αλλά ζουν την καθημερινότητά τους με πολλές ψυχαγωγικές δραστηριότητες! 
Αν και οι καιρικές συνθήκες θα έλεγες πως άνετα θα δικαιολογούσαν την παραμονή στο σπίτι, αυτό δεν συμβαίνει.

Ο Δήμος δημιουργεί συχνά πυκνά φεστιβάλ και διάφορα άλλα δρώμενα.

Ξορκίζουν την έλλειψη μεγάλης ηλιοφάνειας και το τσουχτερό κρύο με φεστιβάλ.

Ενώ η ζωή συνεχίζει τους απαιτητικούς της ρυθμούς.

Η πρόνοια του κράτους με σεβασμό προς τον πολίτη, οργανωμένο κράτος και με αξίες, μα οι πολίτες της, διαβάζεις πως είναι σε μεγάλα ποσοστά με κατάθλιψη, δυσκολίες στον ύπνο και μεγάλο άγχος...

Με έχει προβληματίσει το γεγονός.

Βλέπεις στη χώρα μας έχουμε ανεβάσει τα ποσοστά κατάθλιψης γιατί η χώρα πάσχει από οικονομική κρίση, από το χαοτικό σύστημα διακυβέρνησης και από έλλειψη αξιών.

Οι χώρες του βορρά έχουν όλα όσα λείπουν από την Ελλάδα κι όμως μοιάζει να έχουν τα ίδια προβλήματα οι άνθρωποι, όπως θλίψη, άγχος, μοναξιά...

Και τότε θυμήθηκα το ποίημα του Γ. Σαραντάρη:

Δὲν εἴμαστε ποιητές

Δὲν εἴμαστε ποιητὲς

Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα

Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους

Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου

Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ

Σημαίνει πὼς φοβόμαστε

Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη

Ὁ θάνατος βραχνάς.

Κι αναρωτιέμαι, μήπως χάσαμε την αθωότητα της γνώσης, την απλότητα, την ταπείνωση; Μήπως χάσαμε την αγωνία και τη λαχτάρα για την ουσία της ζωής...;  
Μήπως στη θέση του "πλησίον" βάλαμε την έννοια μιας ανώνυμης και αδιάφορης "ανθρωπότητας";

Κι ενώ μετριόμαστε με τις μεγάλες ιδέες και παλεύουμε να γίνουμε με ευρείς ορίζοντες, εντέλει μένουμε στενόμυαλοι και στενόκαρδοι;

Μήπως πάψαμε να αγαπάμε σαν ποιητές

και έγινε η ζωή μας ξένη και αβάσταχτη...;