"Δόξα τω Θεώ... "

Ξεστόμισε, σήκωσε το κεφάλι, χαμογέλασε στο πουθενά και συνέχισε αυτό που έκανε στον υπολογιστή.  Στην οθόνη ήταν ανοιχτή μια σελίδα με τεστ μαθηματικών.

Έγραφε, διέγραφε με τις ώρες και οι οργωμένες με μόχθο σελίδες πέρναγαν από τα χέρια της άλλοτε ακατάστατα και άλλοτε με τάξη, ήσυχα.

Ένα ρίγος πέρασε την ραχοκοκαλιά της και την ανάγκασε να κινηθεί.

Άρπαξε την ζακέτα από την πλάτη της καρέκλας και χουχούλιασε μέσα της. Σηκώθηκε και πήγε να ανοίξει την θέρμανση.

Ένα περίεργο χαμόγελο ξεκλείδωσε το πρόσωπό της.  Θυμήθηκε τα άρθρα που είχε διαβάσει για τους μετανάστες.

- Πόσο τυχερή είμαι Θεέ μου! Βοήθα όλο τον κόσμο. Σκέπασε τους με την χάρη Σου...

Κοίταξε το γραφείο της. Ακατάστατο τακτοποιημένο με τον δικό της τρόπο, αυτόν τον ιδιαίτερο που ενώ όλα δείχνουν να μην έχουν λογική, ο κάτοχος του όμως γνωρίζει επακριβώς που βρίσκεται το κάθε πολύτιμο χαρτάκι!

Το μυαλό της έτρεξε έξω από τους τοίχους, σε άλλες εποχές και τόπους. 

Σε μια χώρα άλλη, εκεί που όλα έδειχναν, αλλά και ήταν, ακατάστατα. Που το κρύο δεν ήταν το ίδιο και ο ήλιος έκανε συχνότερα τις εμφανίσεις του σε αντίθεση με το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων. 

Στην πατρίδα! Μα ποια είναι άραγε η πατρίδα του καθενός; 
Πώς ορίζεται;

Ένα δυνατό γουργούρισμα πείνας την επανέφερε στο σπίτι της. Ήταν η ώρα για να αρχίσει να μαγειρεύει. 

Σε λίγο η οικογένεια θα επέστρεφε στο σπίτι.

- Δόξα τω Θεώ!