Με μια κούπα καφέ...

Αξημέρωτα με μια αχνιστή κούπα καφέ στο χέρι.

Θαλπωρή!

Σε λίγο θα αρχίσει η καθημερινότητα! Μα ως τότε, λίγος χρόνος είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει.

Ανάκτηση δυνάμεων και αποφάσεων στο μικρό αρχηγείο του εαυτού μου!

Μικρές, καθημερινές, μα όχι ασήμαντες πολυτέλειες.

Μεγαλώνω κι όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ εστιάζω στα μικρά…

Το ζεστό ρούχο μια κρύα ημέρα, η οικογένεια μαζεμένη στο τραπέζι, το χαμόγελο, η σημερινή ημέρα...

Αλλά και στα σημαντικά, όπως η ασφάλεια που μου παρέχει η χώρα που ζω, η οργάνωση, οι προοπτικές, η τάξη, η αξιοκρατία...

Και έχω αρχίσει να πιστεύω πως χωρίς τα δεύτερα, τα πρώτα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, όλο και πιο άπιαστα.

Κάτι που μοιάζει να γίνεται με τα χρόνια, μόνο για ήρωες ή για Αγίους...