Tα ναι και τα όχι

Δικά μας τα ναι και τα όχι, δικό μας το καράβι και τα πανιά, αλλά και το αν θα ανοιχτεί να ταξιδέψει στη θάλασσα κι αυτό δική μας απόφαση είναι.

Εικόνες του παρόντος και του παρελθόντος καθορίζουν τις αποφάσεις μας, τις εικόνες που σχηματίζουμε για εμάς και το περιβάλλον μας. Κι όχι δεν είναι μία η εικόνα, μία η πραγματικότητα.

Όλα προσμετρούνται με το τι έχουμε εμείς θελήσει να υπηρετήσουμε, τι έχουμε εμείς αφήσει να μας τραβήξει και προς τα που.

Ασυνείδητα ή συνειδητά. Μια αγάπη σε κάποιον, μιαν αγκαλιά που δεν πήραμε όταν την θελήσαμε, ένα δάκρυ και μια αδυναμία δική μας ή του αγαπώμενου προσώπου.

Όλα αυτά και άλλα πολλά φτιάξανε μια εικόνα, μια ιστορία, ένα μύθο και έναν ήρωα.

Μήπως όλοι δεν αποζητούμε έναν ήρωα; Κάποιον που θα φιλήσει την πριγκίπισσα για να ξυπνήσει από τα μάγια;

Ένας έρωτας που ξεκινάει από τις πρώτες μας εικόνες σε τούτον τον κόσμο, μια αδύναμη φιγούρα που απλώνει τα χέρια της στον δικό της μικρό θεό, που όμως έχει τρομακτικά μεγάλες διαστάσεις στα δικά μας μάτια. 

Κτίζουμε πάνω σε αυτές τις πρώτες ανάγκες μας, σε αυτές τις πρώτες μεταφράσεις μας σε αυτόν τον κόσμο. Και με αυτές πορευόμαστε σαν να είναι ένα στέρεο έδαφος.

Ανάγκη; Μπορεί…

Όμως ποιος μας πείθει πως η ζωή είναι σταθερό έδαφος; Όταν όλα γύρω αλλάζουν κι όλα μοιάζουν να μεταμορφώνονται;

Από ποιες αξίες μπορεί κανείς να πιαστεί και να προχωρήσει και πως;

Κι όμως εκεί ακριβώς βρίσκεται και η δύναμή μας. Στο ότι όλα αλλάζουν και μας δίνουν τη δυνατότητα να μεταμορφωνόμαστε κι εμείς μαζί τους. Να βλέπουμε όλο και καλύτερα, όλο και πιο καθαρά.

Ο στύλος του Οδυσσέα, η πίστη μας σε κάτι που μας υπερβαίνει, σε κάτι που οι αξίες του παραμένουν αναλλοίωτες στους αιώνες και η επιθυμία μας να μας γνωρίσουμε και να γνωριστούμε.

Όλα αυτά που πιστεύουμε και που αντέχουν στον χρόνο, και που πιο κοντά μας φέρνουν στην αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που μας βοηθά στον αυτοσεβασμό μας και στην άξια πληρότητα μας.

Όσο πιο πολύ πιστεύουμε πως είμαστε μεγάλοι και τρανοί τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από την αλήθεια μας. Όσο πιο πολύ νομίζουμε πως κατέχουμε την αλήθεια, τόσο πιο μακριά της βρισκόμαστε.

“Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν.»

Ζούμε στο όνειρο πως όλα μένουν σταθερά και εμείς ξέρουμε τι μας συμβαίνει, αλλά όχι πάντα, γιατί οι ιδέες μας είναι αποφάσεις κάτω από κάποιες συναισθηματικές ή λογικές διεργασίες, που ίσως να μην είχαν και το σωστό φίλτρο ή απλώς κάλυπταν τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μας.

Στεκόμαστε με πόζα σε καταστάσεις που ούτε καν έχουμε αντιληφθεί πως συμβαίνει στο σήμερα να μας επηρεάζουν. Πιστεύουμε σε χίμαιρες και σε απόψεις που είναι μακριά από τις ανάγκες μας. Από φόβο γαντζωνόμαστε πάνω τους.

Κι η ζωή περνά δίπλα μας σαν νερό στην μεγάλη θάλασσα. Εκεί που άλλοτε τα κύματα μας υπερβαίνουν και άλλοτε είναι σαν χάδι τρυφερά.

Και η πραγματική θάλασσα δεν μπορεί να κλειστεί σε πλαίσια, σε κάδρα, σε μια ζωή χωρίς ζωή…