Τόλμη το να αγαπάς, τόλμη και το να συγχωρείς.

Να παλεύεις να αγαπήσεις τον εαυτό σου και με την πρώτη αμφισβήτηση, την πρώτη κριτική ματιά να πέφτεις και αν δεν πέφτεις, να πληγώνεσαι βαθιά. 
Γιατί ήρθε από πρόσωπο αγαπημένο, πρόσωπο που είναι τοποθετημένο σε μέρος που ο ήλιος της αγάπης σου το φωτίζει συνεχώς.
Ίσως να είναι και μέρος του ήλιου σου.

Αλλά πάει, το πήρες απόφαση. Δεν πάει άλλο. Δεν μπορείς άλλο να ζεις χωρίς να σε αγαπάς.

Τα χρόνια περνούν και η αγάπη γίνεται όλο και πιο σπάνια και αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα έχεις ούτε το πρόσωπο που θες να αγαπάς.

Άμα δεν μπορείς να σε αγαπάς δεν θα αγαπάς…
Κάτι σαν νόμος της ζωής.

Γιατί όπου υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει μη αγάπη, όπου ανατέλλει ο ήλιος δεν είναι νύχτα. Σκιές ναι. Αλλά όχι νύχτα. 

Και βασική προϋπόθεση είναι να σε αγαπάς.

Με τρυφερότητα και συγχωρητικότητα, όχι κλείνοντας τα μάτια στα λάθη σου και στις ατέλειες σου.
Όχι, όχι αυτό δεν είναι αγάπη.

Αλλά σαν μια αγκαλιά, μια τρυφερή αγκαλιά που χωράει εσένα με όλα σου τα λάθη, με όλες σου τις ανασφάλειες και ατέλειες.
Με τα καλά σου και τα άσχημα σου.

Θέλει τόλμη αυτή η αγάπη.

Τόλμη και εμπειρία ζωής.