Αγαπημένοι «αγανακτισμένοι» συμπολίτες μου

Εικόνες στα ΜΜΕ από μαζεμένους ανθρώπους, που ενώ δεν υποστηρίζουν κανένα πλέον κόμμα, κατακλύζουν τους δρόμους σε διάφορες πόλεις! Πολιτικός προφανώς δεν είχε και ούτε θα γευτεί ποτέ αυτή τη χαρά! 

 Ειρηνικά μοιράζονται το έχει τους, συζητούν και τραγουδούν τον πόνο τους. Ενίοτε φωνάζουν συνθήματα, πολλά από αυτά με χιούμορ, δηλώνοντας την άρνηση τους στα δεδομένα που τους πιέζουν σε μια αυστηρή λιτότητα έως εσχάτων και σε μια σύγχυση περί πτώχευσης που κουβαλάει τον ιό της κατάθλιψης.

Χαίρομαι με την συμμετοχή τόσων ανθρώπων που δηλώνουν ότι δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα.

Χαίρομαι που συγκεντρώνονται και κουβεντιάζουν.

Χαίρομαι που μοιράζονται την καθημερινότητα τους σε μια άλλη βάση πιο κοινοτική.

Χαίρομαι που οι συγκεντρώσεις τους δεν είναι βίαιες.

Χαίρομαι που δεν έχουν κάνει τους τόπους συγκέντρωσης σε τόπους σκουπιδότοπου.

Μου θυμίζει θάλασσα που μοιάζει γαλήνια όμως την διαπερνούν δυνατά υπόγεια ρεύματα. Όλοι τους είναι άνθρωποι που αρνούνται την εξαθλίωση της ζωής μας. Αρνούνται να δεχτούν πως ενώ κάποιοι καταστρέφουν την χώρα θα παρακολουθούν το τσουνάμι να θάβει την αξιοπρέπεια μας. Χαίρομαι που άρχισε το φιλότιμο να λειτουργεί και αποφασίστηκε αυθόρμητα πως όλοι μας κάτι πρέπει να κάνουμε για τη χώρα μας, για το σπίτι μας, για τον εαυτό μας.

Όμως πιστεύω πως όλος αυτός ο κόσμος που κατεβαίνει σε αυτή την συγκέντρωση κατηγορεί τους άλλους για  αυτό που ο ίδιος απέρριψε. Έναν κοινοτικό τρόπο ζωής που οι συνάξεις δεν είχαν καχυποψία, οι κουβέντες δεν είχαν χρώμα, κι ένας κοινός τρόπος ζωής που έλεγε ότι κανείς δε σώζεται μόνος του μα όλοι μαζί. 

Βλέπω όλο αυτό το κέφι και την μαζική συμμετοχή και πιστεύω πως είναι αυτό που δίνει κουράγιο και δύναμη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Αυτό είναι που ικανοποιεί περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Μαζεύονται για να βρίσκονται, να βλέπονται, γιατί όλοι το έχουμε ανάγκη!

Χάσαμε το πρόσωπό μας μέσα σε μια πόλη απάνθρωπη που η μόνη της αξία έφτασε να είναι το τι έχω κι όχι το ποιος είμαι! Μια πόλη που κανείς δε δίνει σημασία στον άλλο, ακόμη κι όταν τον δει πεσμένο, γιατί τώρα "δεν προλαβαίνω". Μια πόλη που μας έχει φέρει πολύ κοντά για να μας κρατάει πολύ μακριά. Κι εύχομαι μέσα από αυτή τη συνεύρεση να συναισθανθούμε και τα δικά μας λάθη σε αυτό το τέλμα της κοινωνίας μας.
 

 Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την σημερινή χρεοκοπία.

Γιατί και εμείς θέλαμε να μπούμε στο δημόσιο να έχουμε μια σίγουρη δουλειά κι ας κάθομαι!

Γιατί και εμείς δανειστήκαμε περισσότερα από αυτά που μπορούσαμε να πληρώσουμε  γιατί δεν μπορούσαμε να υστερούμε από τους συγγενείς ή τους φίλους μας!

Γιατί και εμείς κοιτούσαμε την στενό μας μόνο κύκλο και δεν λέγαμε ούτε καλημέρα στον γείτονα κλεισμένοι στον αφράτο μας κόσμο!

Γιατί η μοναδική μας σκέψη ήταν να αρπάξουμε για "να 'μαστε εμείς καλά και δεν πάει να κουρευτεί ο κόσμος όλος"!

Γιατί ζούσαμε μόνο για το σήμερα αδιαφορώντας για το αύριο λέγοντας "έχει ο Θεός" χωρίς να νοιαζόμαστε για τον Θεό!

Γιατί χτίσαμε έναν κόσμο πάνω στα υλικά κι όχι στην ανθρωπιά, στη φιλία, στη φιλοξενία, στην δημιουργικότητα και το μεράκι.Γιατί αποφύγαμε την υπευθυνότητα και τη δουλειά πιστεύοντας πως αυτά είναι για τους κουτούς ενώ εμείς είμαστε πιο έξυπνοι και καταφερτζήδες.

Γιατί είτε είχαμε την εξουσία του γκισέ αδιαφορώντας είτε περιμέναμε στην έξω πλευρά του παίρνοντας τη σειρά άλλου!
Ξεχάσαμε την ευχή που λέγανε οι παλιοί "να γίνεις άνθρωπος" και γίναμε ανθρωπάκια που θέλαμε να χωθούμε κάπου να βολευτούμε. Χάσαμε το χαμόγελο μας και γίναμε μαριονέτες της τηλεόρασης. Κλειστήκαμε με τα τηλεχειριστήρια μας βουλιαγμένοι στην ύλη και μόνο.

Και για αυτό πιστεύω πως δεν μπορούμε να φωνάζουμε ''κλέφτες" και να κοιτάμε στη Βουλή, όχι γιατί δεν έχουν κάνει ότι έκαναν κι ίσως ακόμη περισσότερα, μα γιατί είναι κι αυτοί αδέλφια μας, είναι κι αυτοί παιδιά μας. Τους πλάσαμε για την ικανοποίηση των εφήμερων μας αναγκών κι όχι για ένα αύριο αξιοκρατικό και δίκαιο που θα το βρουν και τα παιδιά μας. Γιατί και εμείς αν ήμασταν στη θέση τους τα ίδια ή και πολύ χειρότερα θα κάναμε αφού και χωρίς την δική τους εξουσία  δεν κάναμε και λίγα.
Η σωτηρία της χώρας δεν θα έρθει όταν δείχνουμε  αυτούς που κάθονται σε πουπουλένιες καρέκλες, μα από το δικό μου λάθος που θα δω ειλικρινά. Να καταλάβω πως θέλησα να συμμετέχω σε έναν τρόπο ζωής που δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές μου ανάγκες μα σε κάτι που φαντάζομαι πως θα με κάνει πιο ευτυχισμένο. Να δω πως κλείστηκα στα του οίκου μου κι αρνήθηκα να συμμετέχω σε μια κοινοτική προσπάθεια για το καλό της χώρας μου. Πως μόνο περιμένω να πάρω κι όχι να δώσω. Πως αντιμετωπίζω όλους τους άλλους σαν κάποιους που θα μου πάρουν τη θέση που εγώ θέλω. Σωτηρία θα έλθει όταν συνεχίσω την ζωή που ξεκίνησα σε μια πλατεία και την μεταφέρω και στη γειτονιά μου και στην καθημερινότητά μου. Να νοιάζομαι και να φέρνω φαγητό και μετά που τα πράγματα ίσως γίνουν χειρότερα. Να μαζευόμαστε να τα λέμε, στις χαρές και στις λύπες μας γιατί αλλιώς χανόμαστε. Να πάψουμε το "εγώ" και να αρχίσουμε να ψελλίζουμε σιγά-σιγά το "εμείς"! Να πάψουμε να είμαστε α-νόητοι και να ξαναανακαλύψουμε όχι το "έχει" μας μα το "είναι" μας. 

Ξεμείναμε από χρήματα και για να επιβιώσουμε πρέπει να δανειστούμε και να δουλέψουμε σκληρά για να τα επιστρέψουμε. Πώς αλλιώς θα έκανε ένας νοικοκύρης για το σπίτι του;

Και τότε θα μπορούμε να λεγόμαστε όχι "αγανακτισμένοι" μα "αδελφωμένοι" πολίτες που θέλουν πραγματικά να κάνουν κάτι. Αδελφωμένα να δουλέψουμε σε μια χώρα που θα έχει αξίες και που δεν θα μπορεί να σηκώσει την απάτη και την κλεψιά. Αδελφωμένα και μονοιασμένα να δουλέψουμε για να βγούμε από το πηγάδι και να λάμψουμε. Γιατί διαφορετικά θα πηγαίνουμε όλο και πιο κάτω και πολύ φοβούμαι πως το πηγάδι της μοναξιάς και της ατομικότητας έχει πολλούς πάτους και βαθύ σκοτάδι.