Στενεύει ο νους, εγκλωβίζεται στα καθημερινά, στα αδιέξοδα. Η ματιά χαμηλά, ψάχνει διέξοδο. Μα τι είναι ο άνθρωπος, ένα βήμα όλο κι όλο, πως να ξεφύγει το χώμα κοιτώντας στο χώμα; Δεν μπορεί να χωρέσει στα πράγματα εδώ κάτω, στενεύεται, σφίγγεται και πονά.
Μα η ψυχή θέλει χώρο, θέλει άπλα, πιέζει τον μικρό χώρο μου, ψάχνει διέξοδο, το κεφάλι τινάζεται πάνω, το βλέμμα ψάχνει χώρο για να αδειάσει την λάβα που πιεστικά σπρώχνει να βγει σπάζοντας το καλούπι του κορμιού μου.
Χάνεται στο απέραντο γαλάζιο, εκεί που η ασχήμια μικραίνει ώσπου γίνεται σταγόνα στον ωκεανό της ομορφιάς.
Απαλά και τρυφερά ταξιδεύω στο απόλυτο μπλε, αδειάζει όλο το βάρος του ο πηλός, κι η ψυχή ανάλαφρη πλέον ταξιδεύει σε ένα κόσμο που μόνο τα παιδιά, οι ποιητές κι οι άγιοι βρίσκουν καταφύγιο.
Τανίζεται στον ουράνιο θόλο αναπαυμένη και γαλήνια. Τον γεμίζει απ' άκρη σ' άκρη, τρέφεται λες από κάτι που την υπερβαίνει, παίζει και μαθαίνει να λαλεί σε μια νέα γλώσσα που μόνο οι άγγελοι γνωρίζουν, γιομίζει ο κήπος αρώματα κι όλη η ύπαρξη υπερβαίνει το χώμα, γίνεται χρώμα, γίνεται ήλιος που λάμπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου