Γιατί ζω;

Γιατί ζω; ποιό είναι το νόημα και τί θέλω εγώ να κάνω στη ζωή μου;
 Θέλω να τη ζήσω όσο πιο πραγματικά, πιο αληθινά μπορώ!

Έρχεται η απάντηση αμέσως στο μυαλό μου.Όμως τί εννοώ, όταν λέω, πραγματικά;

Όσο γίνεται να νοιώθω πληρότητα, η ζωή μου να μη φεύγει χωρίς να της δίνω τη σημασία που της αξίζει.

  Μπορεί να δουλεύω σε μια θέση που η σημασία της, η ουσία της να πω καλύτερα, με βαλτώνει. Να μη μου αρέσει αυτό που κάνω και να το θεωρώ άνευ σημασίας, άνευ αξίας.

   Ονειρεύομαι μα και προσπαθώ να χαράξω νέους δρόμους εκεί που πιστεύω πως έχω ταλέντο. Όμως έχω τις δυνάμεις; έχω αληθινά προετοιμαστεί για κάτι άλλο; Ή μήπως θέλω απλώς να τρέξω μακριά από την χωρίς νόημα δουλειά, ζωή;

  Μήπως εν τέλει θα έπρεπε να μείνω σε αυτά που ήδη είμαι, δουλεύοντας όσο μπορώ τα ταλέντα μου, με αγωνία καρδιάς, και πολύ-πολύ δουλειά σε ότι αγαπώ, ώσπου να μου εμφανιστεί το επόμενο βήμα ή ακόμη και κάποια άλλη εργασία; Κι ακόμη όμως, αν δεν εμφανιστεί κάτι άλλο, ίσως καταφέρω να αναπτύξω έναν πιο υγιή τρόπο να ζω την ημέρα μου και καλούμαι να βρω τον τρόπο που θα το κάνω. Να αποφασίσω αν θέλω να ζήσω ή να παραιτηθώ σε μια πορεία που θα σέρνομαι.

  Η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα ταξίδι που καλούμαι να βρω τον τρόπο που θα το κάνω. Να αποφασίσω αν θέλω να ζήσω ή να παραιτηθώ σε μια πορεία που θα σέρνομαι.

     Αυτοαναιρούμαι, αμφισβητώ αυτό που κάνω και έτσι δεν προχωρώ, μα μόνο στέκομαι ακίνητη, αιωρούμενη στο κενό. Καιρός είναι να πάψω να αμφιταλαντεύομαι και να κοιτάξω στο εδώ και τώρα, δουλεύοντας και προσπαθώντας όλο και πιο πολύ.

  Και μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι η αυτοαναίρεση, μα, η τεμπελιά μου. Μου βάζει συνεχώς έναν ωχαδερφισμό στο μυαλό μου, και μια ισοπεδωτική λογική που γίνεται το μεγαλύτερο πρόσκομμά μου για να μην κάνω πράγματα.

  Θέλει πολύ δουλειά και πείσμα για να ζήσω ευχαριστιακά.  Δεν είναι μια στάση που περιμένω, αραγμένη, τη χαρά ή που εφησυχάζω με ό, τι έχω. Μα είναι μια κατάσταση  που θέλει ψυχή και τσαγανό. Πείσμα και επιμονή μεγάλη για να μπορώ να στρώνω τον εαυτό μου κάτω και να δουλεύω με το πνεύμα μου κόντρα στα ένστικτα και στις συνήθειες που δε με αφήνουν να δω ψηλά. 

  Προσπάθεια λοιπόν κι όχι ονειροβασίες. Πάλη με την τεμπέλικη φύση μου που φλερτάρει ασύστολα με την αχαριστία σε μιαν ανεξέλεγκτη φαντασία. Σειρήνες που με αιθέριες φωνές προσπαθούν να με τραβήξουν σε ένα δρόμο μακριά από το νόημα και τη χαρά της ζωής.