Κοίτα πόση ευλογία μας έχει δώσει απλόχερα ο Θεός! Ένας καταγάλανος ουρανός που προστατευτικά μας σκεπάζει, οι πασχαλιές, που στο δείλι του ήλιου, αφήνουν αρώματα να γεμίσει ο τόπος, τα γιασεμιά που βγάνουν τα πρώτα τους ανθάκια, τα πουλιά που δοξολογούν τον Πλάστη της τόσο όμορφης αυτής πλάσης! Η φύση όλη χαίρεται, χαρά μεγάλη που ξεχειλίζει! Κι εμείς περπατούμε πάνω της, δίπλα της χωρίς να την προσέχουμε, χωρίς να μπορούμε να συμμεριστούμε όλο αυτό το χαρμόσυνο πανηγύρι!
Σκύβουμε το κεφάλι και αρνούμαστε την ομορφιά, αρνούμαστε την χαρά και με περίσσια προσοχή κι επιμονή επιμελούμαστε τις ασχήμιες μας, διαιωνίζοντας ό,τι πιο κακό υπάρχει. Αφήνουμε το φόβο να φωλιάσει στις ψυχές μας.
Μα να, έχουμε πλαστεί για να μας υπηρετεί η φύση όλη, και εμείς πεισματικά αρνούμαστε αυτή την διακονία και διώχνουμε μακριά μας την ομορφιά... Δυστυχείς άνθρωποι που αγνώμονες παραμένουμε και με μανία απομακρυνόμαστε όλο και πιο πολύ από την πηγή της ζωής. Σαν τυφλοί περπατούμε στις τόσες ομορφιές, σαν άρρωστοι, που δεν μπορούν να γευτούν την ζωή από ανημπόρια.
Τόσος πόνος γιατί; τόσο δάκρυ γιατί; Η ζωή μας, άμμος που γλιστρά μες από το χέρι μας κι αδυνατούμε να σταματήσουμε μια στιγμή για να την δούμε. Κι ενώ η χαρά είναι εδώ, εμείς επιλέγουμε την απελπισία, το φθηνό χιούμορ, την μιζέρια! Και εκείνη, στολισμένη νύφη, μας καλεί και υπομονετικά μας περιμένει! Το μόνο που μας ζητά είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας και να την δούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου