Ας ξυπνήσουμε λοιπόν!

Η Ελλάδα κατηφορίζει. Και εμείς σκύβουμε το κεφάλι όλο και πιο πολύ, λες και θέλουμε να δούμε τον πάτο που μας περιμένει. Ευχόμαστε να σταματήσουν όλα εδώ και να δούμε το φρενάρισμα στο ανεξέλεγκτο τρένο, που τρέχει  με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με εμάς, επιβάτες του.  Μουδιασμένοι κοιτούμε το αναπόφευκτο τέλος, την καταστροφή που έρχεται ενώ περιμένουμε έναν ήρωα που θα μπορέσει να σταματήσει το τρένο.

Μα, επιτέλους, γιατί το ζούμε σαν εφιάλτη σε ώρα ύπνου; Γιατί κάνουμε λες και βλέπουμε σε όνειρο πως μας κυνηγάνε μάγισσες και κακά στοιχειά και που το χειρότερο σημείο, είναι εκεί, που συνειδητοποιείς, πως δεν μπορείς να αντιδράσεις; Και, όμως, η ψυχή μας σαν ένας μικρός ήλιος, που ζει στο βάθος ενός ξεροπόταμου, ψάχνει ακόμη το Φως.

 Είμαστε ξύπνιοι και όμως παρόλα αυτά δεν αντιδρούμε! Γιατί άραγε δεν ψάχνουμε με αγωνία τη λύση; Τόσο πολύ είμαστε υπνωτισμένοι και καλοβολεμένοι στην παχιά μας ευδαιμονία και προπαντός στην συνήθεια; Άραγε δεν μας έχει ταρακουνήσει τόσο, ώστε να δούμε πού φταίξαμε, πού κάναμε λάθος;
 Μας χρειάζεται, κατεπειγόντως, να κάνουμε νέα αρχή, να προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε τις αλλαγές, όσο επώδυνες κι αν είναι. Γιατί είναι ανόητο να κοιτάμε τον ερχομό της καταστροφής και να περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν τη ζωή τη δική μας!
 Ας ξυπνήσουμε λοιπόν! Ας συγκροτηθούμε σε μικρές ομάδες ή ας ψάξουμε αυτές που ήδη υπάρχουν. Ας τις βρούμε κι ας συμμετέχουμε με τον δικό μας τρόπο στο χτίσιμο αυτής της χώρας, με όραμα κι όχι με τυφλότητα συναισθηματική, που μόνο αντανακλαστικά κινείται και, εν τέλει, μόνο καταστροφές φέρνει!

Υπάρχουν υγιείς ομάδες, που, είτε, περιποιούνται τοποθεσίες της Αττικής κι όχι μόνο, εκκλησιαστικές κοινότητες που ζυμώνεται ένας υγιής τρόπος σκέψης, παρέες που με αγωνία, για το σήμερα και το αύριο της χώρας μας, κάνουν γόνιμες συζητήσεις.  Και όποιος θέλει μπορεί να δημιουργήσει ο ίδιος τον χώρο ή τον τρόπο που θα βρει λόγο ύπαρξης ή καλύτερα συνύπαρξης. Για να μπορέσει να βγει ο ίδιος από το αδιέξοδο και έτσι να δράσει κι όχι να αντιδρά σαν έφηβος.

 Κανείς πολιτισμός δεν επιβίωσε περιμένοντας την πίτα που θα του πέσει έτοιμη στο κεφάλι, ή, ακόμη χειρότερα, να προσπαθήσει να ξεμπερδέψει με τα προβλήματά του χρησιμοποιώντας βία προς τον συνάνθρωπο. Όσες φορές κι αν υπήρξε τέτοια προσμονή ή βία, η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη. Ο καθένας από εμάς είναι μέρος του  έθνους, ο καθένας από εμάς είναι μέρος ενός συνόλου που αν δεν απλώσει τα χέρια του για να κρατήσει τους άλλους τότε δημιουργεί το κενό αυτό που θα μπει η καταστροφή. Όσο περισσότεροι το καταλάβουμε τόσο πιο εύκολη θα είναι η ζωή μας, τόσο πιο εύκολα θα σηκώσουμε και τους πραγματικά αδύναμους. Το σπίτι μας καίγεται και εμείς καθόμαστε στον καναπέ μας ακούγοντας στην τηλεόραση τους αναλυτές για το πόσο έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια μας και για το τι θα κάνουν οι άλλες χώρες σε μια επικείμενη καταστροφή, νιώθοντας έτσι λιγότερη, ίσως, μοναξιά, ενώ άλλες φορές χαζοπερνάμε βλέποντας χαμηλής ποιότητας σειρές.
 Μα, στην φωτιά, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε έναν κουβά, μια κουβέρτα και να τρέξουμε στη βρύση για να μπορέσουμε να την σβήσουμε!

 Είμαστε ένα έθνος  με  τεράστια ιστορία  που έχει  αμέτρητους ήρωες και αγίους κι αντί να τους μαθαίνουμε, να τους θυμόμαστε  και να τους ευγνωμονούμε ζώντας ως μιμητές τους, εμείς αδιαφορούμε. Ζούμε σε έναν παράδεισο με απέραντο φυσικό πλούτο, όπου θα μπορούσε να υποδέχεται με αρχοντιά τους επισκέπτες της  στις ομορφιές της, που είναι κάτι παραπάνω από μαγευτικές, να εξυπηρετούμε ο ένας τον άλλο σαν αδερφός, σα φίλος καρδιακός, σε όποιο πόστο κι αν βρισκόμαστε, για να ζούμε ευλογημένα όλοι μας. Ελάχιστα χρειάζονται για να συνέλθουμε, μα αυτό που απαιτείται είναι σκληρή προσωπική  δουλειά, να σηκώσουμε τα μανίκια και να στρωθούμε, απέχοντας από τις κενές κουβέντες και τις ασχήμιες, μακριά από τον κάθε χειραγωγό κι εξυπνάκια,  αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού  μας ώστε να θεραπεύσουμε την έλλειψη υπευθυνότητας που μας διακρίνει όλο και πιο πολύ.