Συναπάντημα στη δύση

 Τόπος εξορίας είναι η κοινωνία που ζούμε σήμερα που όλο και πιο πολύ μοιάζει χαοτική, με ένα γενικό και αόριστο σύστημα αξιών. Τυφλοί κι άγευστοι προχωρούμε χωρίς να μπορούμε να ελπίσουμε, να πιστέψουμε, να αγαπήσουμε. Όλα είναι πιθανά και για όλα είμαστε σχεδόν έτοιμοι να τα δεχτούμε,  περήφανοι για το ελεύθερο πνεύμα που έχουμε.  

 Κρατάμε την σημαία του προοδευτικού και πάμε γραμμή για τον γκρεμό της ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Έχουμε, τάχα, γνώση για όλα, με μιαν αδιάφορη αμορφωσιά που καταναλώνει ιδεολογίες εφήμερες. Το αλάτι που συντηρούσε τον ανθρωπισμό μας και τις αξίες μας έχει χάσει την ιδιότητά του κι έχει αρχίσει να τρώει τις σάρκες μας. Εύκολα βλέπει κανείς πως έχουμε καταφέρει να μείνουμε γυμνοί και απροστάτευτα θλιβεροί.  Ο ψευτοπροοδευτισμός μας είναι υλικός και μόνο. Μια ζωή χωρίς νόημα που την μεταφέρουμε και στα παιδιά μας.  

 Γκρεμίσαμε ό,τι καλό υπήρχε και μείναμε να κοιτάμε το χάος της έλλειψης αξιών. Κάνουμε ό,τι μας αρέσει και δεν καταλαβαίνουμε πως χωρίς παιδεία κανείς δεν μπορεί να δει τα όρια της ελευθερίας του. Χωρίς την πίστη δεν θα μπορέσουμε να βρούμε την δύναμη να δούμε τον λόγο για να έχουμε αξίες και δίχως την προσωπική μας υπερβατική προσπάθεια δεν θα καταφέρουμε απολύτως τίποτα.

 Η ανάγκη για πρότυπα γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Πού να στραφεί ο άνθρωπος σήμερα, σε ποιον να πιστέψει, με ποιον να συνταιριάξει το βήμα του για να περπατήσει με βήμα σταθερό; Φτιάξαμε υλικούς θεούς που όμως δεν μας νοιώθουν, δεν μας αγγίζουν, δεν μας ολοκληρώνουν. Το κενό της ψυχής μας μεγαλώνει και μας πνίγει.

  Η μοναξιά μας τσαλακώνει την ψυχή κι αναζητάμε κάποιον που πραγματικά μπορώ να γνωρίσω.

«Το να "γνωρίζω" κάποιον στη γλώσσα του κόσμου σημαίνει να κατέχω πληροφορίες για το πρόσωπό του, το να "γνωρίζω" κάποιον όμως στη γλώσσα της Εκκλησίας σημαίνει να μετέχω στην ύπαρξη του» γράφει ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου στο βιβλίο του «Συναπάντημα στη δύση».

 Μια γνωριμία με ένα ιερέα, που πλησίαζε στη δύση της ζωής, έδειξε στον π. Βασίλειο την «ομορφιά του να είμαι» που  «αποποιούνταν την ψευδαίσθηση του έχω».

 Αυτό το "είμαι" που μοιάζει να είναι το ελάχιστο και που υποτιμάται από την τυφλότητα που φέρνει η χρηματική ευμάρεια στον άνθρωπο χωρίς παιδεία. Εκεί ακριβώς είναι ο πλούτος της ζωής μας, εκεί πληρούται η παρουσία μας σε τούτη την πλάση. Όλη μας η ζωή είναι ένα κυνήγι πραγμάτων, μια χίμαιρα που δεν ικανοποιείται με τίποτα. Μια εναγώνια προσπάθεια να απομακρυνθώ από εκεί που όλη μου η ζωή αποκτά νόημα. Εκεί που είναι όλη η νοστιμάδα, όλη η ομορφιά. Θα μείνουμε με άδεια την αγκαλιά μας, με φρούδες ελπίδες και ένα μεγάλο παράπονο πως ό,τι κι αν κάναμε δεν καταφέραμε να χαρούμε πραγματικά. Θα περάσουμε από αυτό τον κόσμο και δε θα αφήσουμε το δικό μας σημάδι, δε θα μπορέσουμε να βάλουμε ούτε ένα πετραδάκι στον δρόμο του γυρισμού προς το αρχέγονο κάλος. Ήρθαμε κι απήλθαμε προσπερνώντας τη ζωή ενώ ζούσαμε.

 Ένας ύμνος στην απλότητα και την αγάπη του γέροντα  ιερέα Κωνσταντίνου Σκόνδρα που σε προσκαλεί: "ελάτε και εσείς να βουτήξετε την καθημερινότητά σας σ' έναν άλλο τρόπο ζωής. Όχι να σταματήσετε τις εργασίες σας, τις δουλειές του σπιτιού, τα παιχνίδια και τη διασκέδαση, απλώς και μόνο να τα μπολιάσετε όλα μέσα στην παρουσία και το πρόσωπο του Θεού."

Πηγή εκδόσεις Άθως: http://www.stamoulis.gr/Π-ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ-ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ_au-764386.aspx