Η κυρά της Ρω

 Την ιστορία της την ζήσανε οι ελληνικές θάλασσες. Μια λεβέντισσα, η Δέσποινα Αχλαδιώτου, που με περίσσια       γενναιότητα παρέμεινε στο νησάκι, την Ρω, υψώνοντας καθημερινά την ελληνική σημαία ακόμη και σε καιρούς πολέμου.

Η συγγραφέας, Άννα Ιακώβου, στην αρχή του βιβλίου, μας ταξιδεύει στα νερά του Αιγαίου όπου μια γοργόνα, η αδελφή του μεγάλου Αλεξάνδρου, πέτρωνε τα καράβια όταν της έλεγαν πως ο Μέγας Αλέξανδρος έχει πεθάνει. Έτσι κι η Ρω, πριν γίνει νησί, ήταν ένα καράβι που από την αποκοτιά του καπετάνιου μπροστά στο αλλόκοτο θέαμα της γοργόνας έδωσε την λάθος απάντηση! Ένα ερώτημα που παραμένει καίριο ως σήμερα και περιμένει από μας την απάντηση, όχι για το αν ο Μέγας Αλέξανδρος ζει, μα αν θα μπορέσει να συνεχίσει να ζει και να βασιλεύει, γιατί αυτό θα είχε την δυνατότητα να συμβαίνει μόνο αν οι άξιοι απόγονοι του υπηρετούν και προσέχουν την παιδεία, τη γη μα πάνω από όλα την πίστη μας ως κόρη οφθαλμού.

Νοσταλγία για τους μύθους που δυστυχώς αρνηθήκαμε, μα και στερήσαμε από τα παιδιά μας. Νοσταλγία για την απλότητα της παιδείας που έχει ο μύθος για καθόλου εύκολες έννοιες όπως ελληνισμός και ορθοδοξία. Σήμερα που τίποτα δεν μας νοιάζει και αδιαφορούμε για τα ουσιώδη, αυτή η νοσταλγία μοιάζει με όαση. 

Έχουμε αποδεχτεί την ειρήνη σαν κάτι δεδομένο, την αγορά τροφίμων, την στέγη σαν κάτι σίγουρο, μιλάμε για τα δικαιώματά μας και νομίζουμε πως είναι το βασικότερο πρόβλημά μας.  Δεν έχουμε εκτιμήσει τις καθημερινές ευκολίες μας οι οποίες γίνονται δυσβάσταχτες, πέρα από κάθε λογική όταν η χώρα σου είναι σε εμπόλεμη κατάσταση. Δεν θέλουμε ούτε καν να φανταστούμε πως είναι να μην ελέγχεις τη τροφή σου, την γυναίκα σου, το παιδί σου, τον άντρα σου και εν τέλει την ίδια σου τη ζωή. Ακούμε για σφαγές και για διεκδικήσεις γης και πολέμους όπου χάνονται άνθρωποι για ένα καπρίτσιο και κάνουμε λες και δεν πρόκειται ποτέ να μας αγγίξει αυτού του είδους η δυστυχία. Ξεχνούμε πως η ειρήνη στη χώρα μας έχει λίγα χρόνια που υπάρχει. Ξεχνούμε πως οι ηλικίες των εβδομήντα ετών έχουν ζήσει πόλεμο και ίσως κάποιοι νεώτεροι αφουγκράστηκαν ή έζησαν τον φόβο του πολέμου με το Κυπριακό. Το να θεωρείς ότι η γη που ζεις είναι ελληνική δεν ήταν πάντα κάποιο σίγουρο κι αναφαίρετο δικαίωμα. Υπήρξαν εποχές που δεν στάθηκαν ούτε δυο γενιές στο ίδιο μέρος ειρηνικά αλλά ζούσαν σαν κυνηγημένοι και δεν είχαν να ακουμπήσουν το κεφάλι τους πουθενά.

Ξεχάσαμε τις θυσίες που έκαναν οι πρόγονοι μας για να ζούμε ελεύθεροι και ωραίοι.  Έχουμε υποτιμήσει τις θυσίες και τις προσπάθειες τους. Μνήμη ζωντανή για το έθνος μας, είναι η κυρά της Ρω, για να ξαναθυμηθούν οι παλαιότεροι και να διδαχτούν οι νεώτεροι μπας και καταφέρουμε να αποφύγουμε το πέτρωμα στην συνάντηση μας με την Ιστορία... 

Πηγή Εκδόσεις Άθως: http://www.e-shop.gr/show_bks.phtml?id=BKS.0345137