Κάποιες φορές, που μπορεί να είναι κατά εποχές και περισσότερες, φέρομαι με έναν τρόπο που πληγώνει τους άλλους, μακρινούς, κοντινούς μα και οικείους μου ανθρώπους, που όταν το αντιλαμβάνομαι, τότε, πάνω από όλα πληγώνεται ο εγωισμός μου.
«-Πώς μπορεί, εγώ, να φέρθηκα έτσι;»
«-Πώς είναι δυνατόν να έπεσα τόσο χαμηλά;»
«-Πώς μπορεί να συνέβη αυτό σε εμένα;»
Αδυνατεί να το αντέξει η φιλαυτία μου και ο εγωισμός μου και για αυτό κατακλύζομαι από δικαιολογίες, για το συμβάν, που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στο κεφάλι μου και προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αδυναμία μου και να με «σκεπάσουν». Δεν θέλω να παραδεχθώ το λάθος μου, κάτι τέτοιο θα σήμαινε άλλωστε και το τέλος της τακτοποίησης που έχω μέσα μου. Θα πυροδοτούσε το άγχος που έχω για να είμαι σωστή και ίσως σήμαινε πως δεν είμαι αρκετά καλή, δεν είμαι όπως θα έπρεπε και όπως εγώ πιστεύω για τον εαυτό μου. Άρα, όχι αγαπητή, όχι τοποθετημένη στο βάθρο μου!
Κι όλα αυτά θολώνουν την κρίση και την συνείδηση και το σκοτάδι δεν υποχωρεί. Απομένω απελπιστικά μόνος να βασανίζομαι από αυτή την αποκάλυψη. Γεμίζω με ενοχές γιατί γνωρίζει η συνείδηση μου πως δεν τα είπα όλα, δεν τα φώτισα όλα, δεν θέλησα να τα αναγνωρίσω και να τα θέσω ενώπιον μου. Κρύβομαι, όπως ο Αδάμ, αποφεύγοντας την ευθύνη των λαθών μου, τριγυρισμένη από ένα μεγάλο «Όμως…», «Ναι μεν, αλλά…» και δεν μπορώ να βρω ησυχία, γαλήνη και την πολυπόθητη αγκαλιά.
Και η αγάπη δεν έρχεται, η συμφιλίωση δεν με ανακουφίζει, η χαρά μου κρύβεται. Έχω την ελευθερία που μου δίνει την δυνατότητα να δω και να αντιμετωπίσω το λάθος, ή να το αποφύγω εντελώς, ώσπου να ξεχαστεί και να θαφτεί μαζί με ό,τι άλλο ή, τέλος, να το δω τόσο όσο αντέχει η φιλαυτία μου κι ο εγωισμός μου. Μα τότε είναι σαν να το βλέπω, μα, και να μη το βλέπω! Καταδικάζω την ίδια μου την ύπαρξη σε μια απόσταση χαοτική από την Πηγή της Ζωής. Για αυτό και δεν έχει την πρώτιστη σημασία η συγχώρεση των άλλων, μα ούτε ακόμη και του ίδιου του Θεού! Αλλά προέχει η συγχώρεση του εαυτού μου από μένα! Και πως μπορεί να γίνει αυτό; Αφού αποδεχτώ με λεβεντιά την αστοχία μου, δεχτώ την μικρότητά μου, πέσω στα γόνατα αναγνωρίζοντας την απόλυτη αδυναμία μου, τότε έχω, ήδη, κάνει την πρώτη συμφιλίωση με την αλήθεια της πραγματικότητάς μου. Και μετά στραφώ με απόλυτη εμπιστοσύνη και όλο αυτό, το καταθέσω στα πόδια Εκείνου, που ήδη με έχει Αγαπήσει, μου έχει χαρίσει τη Ζωή και τη Σωτηρία!
Θαρρώ πως αυτό είναι το μοναδικό μονοπάτι για να γνωρίσει κανείς τον Παράδεισο από εδώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή ανάρητη, πολύ καλό σχόλιο,
για ένα θέμα που δεν μπορεί κανένας
να αδιαφορήσει..
Ειλικρίνεια κ φως παντού, δύσκολος στόχος. Όσο το φως πέφτει στους άλλους εύκολο το παιχνίδι, όταν, όμως, γυρίζει πάνω στον ίδιο μας τον εαυτό δυσκολεύει αφόρητα ο αντίπαλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι ότι μας τυφλώνει κ δεν βλέπουμε μέσα μας, είναι ότι βλέπουμε τόσο καθαρά που δεν θέλουμε τελικά να δούμε, δεν αντέχουμε με αυτό που βλέπουμε...
Γιατί πώς να αντέξεις τον έλεγχο ότι κάπου παραπάτησες, βασικά ότι συνεχώς παραπατάς κ μπορεί κ να συμπαρασύρεις κ άλλους...;
Γιατί πώς να γκρεμίσεις το προσωπείο του καλού, του καλόβολου, του ευγενικού, του ανοιχτόκαρδου, ενώ υπάρχουν βάσιμες αιτιάσεις ("αποχρώσες ενδείξεις ενοχής" λένε στο ποινικό δίκαιο) -για να μην πω ζωντανά θύματα- για το αντίθετο...;
Γιατί πώς να αλλάξεις κάτι παγιωμένο τόσο καλά που κ εσύ ο ίδιος έχεις πιστέψει ότι είσαι...;
Το ζήτημα κ το ζητούμενο είναι η προσωπική υπέρβαση για κάθε χριστιανό.
Να μην μείνει με τη μάσκα κολλημένη στο πρόσωπό του, μια μάσκα που του τρώει τα ζωντανά κύτταρα όχι μόνο του προσώπου του αλλά κ όλου του σώματός του, όλου του "είναι" του.
Δεν μπορεί όμως να το κάνει μόνος του κανείς. Μας Λέει πως είμαστε ελεύθεροι, άρα αφού είμαστε ελεύθεροι, μέσω αυτής της ελευθερίας μας, μπορούμε δικαιωματικά να αποζητούμε το χέρι του για να μας κατευθύνει να απελευθερωθούμε από τις αδυναμίες μας, από την αμαρτία μας...
Να κάνει αυτό το φως που μας ενοχλεί, όταν στρέφεται πάνω μας, να φαίνεται πιο γλυκό, όχι χαϊδεύοντας τη φιλαυτία μας αλλά μεγαλώνοντας τη δίψα μας για ακόμα περισσότερο απο το φως Του...
Αιτείτε και δοθήσεται υμίν ...