Πώς θα σωθούμε;

Έχουμε πέσει σε θλίψη, έχουμε απογοητευτεί και αποφασίσει πριν συμβεί πως θα συμβεί. Τί; Μα η καταστροφή, ο χαμός. Θα χαθούμε από προσώπου γης γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας δείχνουν πως δεν πάμε καθόλου καλά.

Πώς θα σωθούμε λοιπόν; Σίγουρα με τίποτα από αυτά που λένε οι διάφοροι πολιτικοί.

Άλλωστε ποια πολιτική γραμμή μπορεί να ξεπλύνει την διαφθορά, την ιδιοτέλεια, την υποκρισία, την ανάγκη να αρπάξουμε για να έχουμε να φάμε, να προστατευτούμε, να διαφυλάξουμε την οικογένειά μας, αν εμείς δεν το επιθυμήσουμε.

Δεν έχουμε πλέον φόβο Θεού, σεβασμό σε αξίες, στον εαυτό μας, στους συνανθρώπους μας.

Παραπατούμε από τις δυσκολίες και από τα προβλήματα.

Έχουμε πάρει όλη τη ζωή στα χέρια μας ξεχνώντας την μηδαμινότητά μας κι ότι αν εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας πιο ικανό από τον Θεό, τότε έχουμε αρνηθεί την δυνατότητα και να μας προστατεύσει.

Μετριέται καθημερινά η αντοχή μας, η υπομονή μας, τα κουράγια μας, η ελπίδα μας και η πίστη μας. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, μα είναι η νοοτροπία μας για μια εύκολη ζωή, για μια ζωή χωρίς προσκόμματα και δυσκολίες σε αυτά που η επιθυμία μας αναζητεί. Και γνωρίζουμε όλοι πως η επιθυμία μας συνήθως δεν έχει όρια και η φαντασία πολλά πλάθει και πολλά τα θέλει εδώ και τώρα, έστω κι αν αυτό θα αποβεί μοιραίο για τους άλλους μα και για τα παιδιά μας.

Το μέτρο χάθηκε εδώ και χρόνια με τις τόσες ευκολίες δανεισμού, αποδοχής μα και αγοράς καταναλωτικών αγαθών χωρίς πραγματική αξία. Χάθηκε και η αξία του ατόμου και έγινε τούβλα… Και τώρα τι μας έμεινε; Η αγανάκτηση και η απελπισία… Ο θυμός και η λύπη…

 Χάθηκε το μεράκι, η μαεστρία εκείνη που από το ευτελές δημιουργούσε, είτε στην κουζίνα, είτε στο σπίτι μα και σε ότι άλλο καταπιανόμασταν. Χάθηκε η δημιουργικότητά μας γιατί τα βρίσκαμε έτοιμα όλα και τα «φορούσαμε» αδιάκριτα και κάναμε ότι μπορούσαμε να είμαστε ίδιοι και να μην απέχουμε μα και να μην διαφέρουμε. Φόβος μας γέμισε μην ξεμείνουμε πίσω στο κυνήγι του θησαυρού κι έτσι μείνουμε πίσω στην επίδειξη. Η αγάπη χάθηκε και μαζί της κι οι σχέσεις έγιναν ψεύτικες και αδιάφορες, μόνο το χρήμα και η εξουσία ζέσταινε την καρδιά μας. Αυτή η ζεστασιά όμως δεν κρατά πολύ, δεν είναι θαλπωρή μα πλάνη. Αυτού του είδους οι ευκολίες κοιμίζουν τον νου και αποπλανούν την καρδιά σε λάθος μονοπάτια. Την ξεγελούν σαν να’ ναι κόρη άβγαλτη και την οδηγούν σε άνομες πράξεις που την αφήνουν γυμνή και ντροπιασμένη.

Σήμερα κουβαλάμε στην ψυχή μας την ντροπή και την ασχήμια μας με τρόπο αδέξιο και διεκδικούμε να καταδικάσουμε αυτόν που την ξεμυάλισε, ξεχνώντας πως εμείς ελεύθερα και ίσως, κάποιες φορές και, με το στανιό την σπρώχναμε στις ασυδοσίες. Μη τύχει και μείνει οπισθοδρομική, μη τύχει και δεν γίνει αρκετά μοντέρνα!

Και τώρα τι μας έμεινε; Με τι θα πορευτούμε; Μα, με την αλλαγή πορείας που θα γίνει μέσα μας, με την ανάσταση των αξιών μας, με την αληθινή αγάπη στον εαυτό μας που θα γίνει πλεόνασμα και θα αρχίσει να αγκαλιάζει και τους άλλους και πάνω από όλα με την πίστη πως στην αγκαλιά Εκείνου θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε, να παρηγορηθούμε και να βρούμε την αληθινή αξία που έχει η ζωή μας.