Η πίστη ή αλλιώς η εμπιστοσύνη

Μια λέξη, χίλιες εικόνες, χίλια συναισθήματα, χίλιες ιδέες!

Πίστη γιατί, σε τι, πως να έχω...

Ας πάμε στην καθημερινότητά μας. Σηκώνομαι το πρωί και έχω την πίστη, το θεωρώ δεδομένο, πως θα μπορέσω να κατεβάσω τα πόδια μου από το κρεβάτι, πρώτα το ένα και μετά το άλλο, θα πατήσω στο πάτωμα και μετά υποβασταζόμενη από τα χέρια μου, που και σε αυτά χρειάζεται η πίστη, ή καλύτερα η εμπιστοσύνη, πως θα με υπακούσουν κι έτσι θα καταφέρω να σηκωθώ!

Σας φαίνεται υπερβολική η άποψη μου πως χρειάζεται πίστη; Ίσως, γιατί θεωρείται δεδομένο πως αυτό γίνεται μηχανικά και ίσως έτσι να είναι. Όμως τότε σίγουρα δεν σας έχει τύχει ποτέ να προσπαθήσετε να σηκώσετε τα πόδια σας, βυθισμένη σε αυτή την πεποίθηση πως θα σας υπακούσουν και αυτά να μην κινούνται. Σαν ένα αστείο που σας κάνουν φίλοι αγαπημένοι. Να μην υπακούν και να μην υπάρχει καμία εξήγηση γι αυτό στο μυαλό σας. Να προσπαθείτε να τα πείσετε πως αυτό το αστείο καλό είναι να σταματήσει και πως ναι, ίσως χρειάζεστε ξεκούραση, και τους υπόσχεστε πως θα το κάνετε, μα τώρα θα πρέπει να σηκωθείτε, να πάτε στην τουαλέτα βρε αδερφέ, να πιείτε ένα ποτήρι νερό!

Μα αυτά παραμένουν βαριά και ακίνητα!

Ένα γεγονός που μου έμαθε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, πως για τίποτα που έχω σήμερα δεν μου έχει τάξει κανείς πως θα το έχω και την επόμενη.

Πίστη χρειάζομαι, λοιπόν, για το ότι θα είμαι και αύριο υγιής και πως θα έχω μια στέγη καθώς και τροφή. Τελευταία βέβαια χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο το γεγονός της οικονομικής, τραπεζικής πίστης.

Όμως αρκεί αυτή η πίστη για να πορευθώ; Αρκεί να μένω στα βασικά αγαθά της ζωής και να είμαι ευτυχής;

Τότε όλοι οι άνθρωποι που έχουν λύσει τα βιοτικά τους προβλήματα θα ήταν ευτυχισμένοι. Είναι όμως;

Οι αξίες που υπάρχουν και που μας μεταφέρουν οι γονείς μας από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε, οι αξίες που κουβαλάει η κοινωνία στην οποία ζούμε αλλά και οι αξίες που αντιλαμβανόμαστε από μόνοι μας με την παρατήρηση, το διάβασμα, την αξιολόγηση των καταστάσεων που ζούμε, διαμορφώνουν και τον χαρακτήρα μας.

Αν επιλέγω να ζω προστατευμένα και να προλαβαίνω τα δυσάρεστα είναι σαν να πιστεύω πως αυτά σίγουρα θα έρθουν και άρα θα πρέπει να είμαι πάντα επιφυλακτικός με αποτέλεσμα να ζω συνεχώς υπό το κράτος του φόβου.

Αν επιλέγω να ζω με αφέλεια, είναι σαν να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά, όπως τα φαντάζομαι, οπότε να μην προστατεύομαι, να μη βάζω τα όρια μου, με συνέπεια να πληγώνομαι θανάσιμα κάθε φορά που δεν πάνε έτσι όπως τα περιμένω.

Αν επιλέγω να ζω την στιγμή και τίποτα να μη με νοιάζει για το αύριο είναι σαν να μην θέλω να μεριμνήσω για την αυριανή μου ανάγκη, είναι σαν να θέλω να αφεθώ σε μια δύναμη που θα πέσει πάνω μου να με ταΐσει, να με ντύσει και να με φροντίσει ... όμως πιστεύω, άραγε, αρκετά για αυτό; 

Είμαι συνήθως βιαστική και προπέτης και κάνω ένα σωρό λάθη μα και ο άλλος που αργεί, που κινείται ράθυμα και να μην είναι σε θέση να πράξει. Κι όποιος βιάζεται σκοντάφτει μα και το γοργόν και χάρη έχει!

Και σίγουρα υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα που μοιάζουν σαν να μη βρίσκεται πουθενά η λύση για την σωστή στάση, για το τι να πιστέψω και πως να σταθώ! Προς τα που να κατευθυνθώ! Όλα μοιάζουν τόσο αντιφατικά. Πώς θα καταφέρω να βρω τη χρυσή τομή για να ζήσω όπως μου αξίζει; Πώς να σταθώ απέναντι σε μένα μα και στους άλλους;

Και πόσο καθαρή μπορώ να σταθώ σε όλες τις αξίες στις οποίες γίνομαι ωτακουστής και βιώνω από την μέρα που γεννήθηκα. Οι δικές μου επιθυμίες, τα δικά μου τραύματα και επιδιώξεις πώς θα μπορέσουν να σπρώξουν τον εαυτό μου προς την κατεύθυνση εκείνη που η ευτυχία θα μου χαμογελάσει στον δρόμο μου;