Σκέψεις στο πνεύμα των Χριστουγέννων

Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι εδώ δεν εορτάζεται η συγκεκριμένη γιορτή. Η πόλη δεν γνωρίζει, οι πολίτες της δεν έχουν καμία σχέση με την πίστη, γι αυτούς είναι μια ημέρα αργίας και μόνο. Διδάσκουν τη θρησκευτική ιστορία για τη γέννηση του Χριστού στα σχολεία τους, μόνο και μόνο για να γνωρίζουν πως προέκυψε. Τέλος...

Όχι μόνο δεν υπάρχει η έννοια της γιορτής, αλλά και καμία αίσθηση, καμία μνήμη από το παρελθόν τους που να τους θυμίζει τι είναι ιερό, τι σημαίνει η γέννηση του Θεανθρώπου  για εμάς τους ανθρώπους...

Η ιστορία της πόλης είναι γεμάτη από άσχημες μνήμες, οι άνθρωποι είναι πληγωμένοι από γεγονότα του παρελθόντος, που σε εποχές μεγάλης φτώχειας, η καθολική εκκλησία στάθηκε καλός φίλος και θερμός υποστηρικτής των εκμεταλλευτών της ανέχειας και της πείνας των κατοίκων του Βελγίου!

Πίκρα τους διακατέχει ακόμη και σήμερα. Έστω κι αν ένας ιερέας έφερε την αλλαγή στο Βέλγιο, ο Daens! Μια ιστορία που έχει γυριστεί και σε ταινία και μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά!
Βέβαια κι αυτός για να φέρει την αλλαγή πέταξε το ράσο! Αλλιώς δεν γινόταν!

Η εκκλησία γι αυτούς σήμερα, είναι ένα κτίριο με ωραίες αγιογραφίες και ωραία αρχιτεκτονική. Τίποτα άλλο!
Κάποιες φοβίες για τιμωρία, αόριστες, υπάρχουν ακόμη και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Κι αυτό είναι η μοναδική τους "πίστη"!

Έχουν κοινοτική συνοχή, καλή οργάνωση, ηθικό προφίλ και προχωρούν με αυτά τα εφόδια στην καθημερινότητά τους...
Τα παιδιά τους είναι καλά, με αίσθηση ευθύνης και τίμια. Καλούνται μόνο να βρουν νόημα... Μου φαίνεται πως παραμένουν παιδιά, αθώοι ενήλικες, που δημιουργούν πολλές φιέστες, πανηγύρια και γιορτές.

Δεν έχουν ανάγκη τη γέννηση του Χριστού; Δεν τους αφορά;

Αναρωτιέμαι πόσο διαστρεβλωμένη μπορεί να είναι η θρησκεία, πόσο πολύ τη φέραμε στα μέτρα μας και πόσο πολύ την κάναμε θρησκεία της καταπίεσης και της στεναχώριας...

Ονοματίζουμε κάτι και θαρρούμε πως τότε μόνο υπάρχει.

Όμως μήπως τελικά υπάρχει κι εκεί που δεν το βλέπουμε; Μήπως τελικά ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από κανέναν για να υπάρχει, έστω κι εκεί που δεν φαίνεται;
Έστω κι αν δεν τον γνωρίζουμε, δεν τον ονοματίσαμε;

Πολλοί άνθρωποι της πόλης που ζω, μου αφήνουν την αίσθηση της ύπαρξης του Χριστού στις καρδιές τους. Ίσως γιατί ο Χριστός γεννιέται συνεχώς σε κάθε φιλόξενη ταπεινή φάτνη και μοιάζει να κατοικεί σε πολλά σπίτια, χωρίς να έχουν καν αυτή την αίσθηση οι ιδιοκτήτες τους!

"Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή άρρωστον ή φυλακισμένον και σε υπηρετήσαμε;»

Κι όμως ....