Εμπιστοσύνη

 Υπήρξαν φορές που ένοιωθα πως ο χρόνος δεν περνά με τίποτα και αυτό με βασάνιζε, με ταλαιπωρούσε η σκέψη πως η ζωή μου περνά και χάνεται χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα και σαν πληγωμένο λιοντάρι τριγυρνούσα στο κλουβί της καθημερινότητας μου, ανήμπορη, με όλη μου τη δύναμη να παραστέκει σταγόνα μονάκριβη στα παραθύρια της ψυχής μου...

Άλλες φορές πάλι ένοιωθα πως πέρναγε υπερβολικά γρήγορα. Χανόταν σαν το νερό μέσα από τα χέρια μου και τότε αδύναμη στεκόμουν σαν χαμένη, να κοιτώ το ξόδεμα μου.

Αυτός ο πολύτιμος χρόνος, που αλλάζει μορφές και που γιατρεύει πληγές, που κουβαλάει τη λησμονιά και που μας μεγαλώνει...

Που όταν είμαστε μικροί είναι γεμάτος και δημιουργικός, όταν είμαστε νέοι τον βιάζουμε να περάσει, να τον τρέξουμε γρήγορα προς τα μπροστά, για να μας δούμε στο μέλλον, να τον ζήσουμε τάχατες στα γεμάτα...

Που μεγαλώνοντας τον βλέπουμε όλο και πιο πολύ προς τα πίσω...

Λες και κάτι μας κυνηγά, μας σπρώχνει από το τώρα, από την πραγματικότητα της ζωής μας.

Μας ζητά να είμαστε καλά με τον εαυτό μας, να έχουμε την ευλογημένη υπομονή, να έχουμε ειρήνη μέσα μας, αγάπη και να είμαστε δημιουργικοί. Μας ζητά να είμαστε σαν τα παιδιά και να ζούμε με αγάπη και εμπιστοσύνη, με απλότητα.

Πώς όμως να αφήσουμε τις αγωνίες μας, τις ενοχές μας, τις εικόνες που έχουμε για εμάς και για τον κόσμο...;

Αυτή την εμπιστοσύνη στη ζωή και στη χαρά που είχαμε ως παιδιά, πως μπορούμε να την ξαναανακαλύψουμε;