Το πέρασμα

Κρυμμένη, τις περισσότερες φορές, η χαρά μας προσμένει στα χαμόγελα, στις μουσικές, στα βλέμματα των ανθρώπων.

Το απέραντο γαλάζιο του ουρανού μοιάζει αχανές, απέραντο που αιώνια εκεί θα στέκει ο τόπος της ψυχής μας. Κανείς θνητός δεν μπόρεσε ποτέ να το διαβεί δίχως να αρματωθεί με του οράματος την φορεσιά. Μα και κανείς δεν μπόρεσε ποτές του μόνο εκεί να ταξιδέψει χωρίς καλά τα πόδια του στη γη να τα πατεί. Κι όποιος θαρρεί πως δίχως αμφιβολίες, δισταγμούς, χαρές και λύπες μπορεί να σταθεί και σταθερά να προχωρεί, πες πως ετούτος είναι ήδη και πεθαμένος.

Γιατί είναι η φύση μας διπλή, μα αταίριαστη και τίποτα δεν γίνεται δίχως το ανάποδό του.

Κι όταν για λίγο ειρηνεύει η συμβίωση αυτή και πάλι σε νέους αταξίδευτους προορισμούς σύντομα θα θέλει να κινήσει.

 Και σαν θα μεγαλώνει ο άνθρωπος και γίνεται σοφός, θα έχει την εμπειρία της ζωής σύμβουλο για τις μεγάλες τις φουρτούνες και τα κακοτράχαλα μονοπάτια. Ίσως και πάλι να έχεις βρει  το μυστικό το πέρασμα και βγεις σε τόπους μοναδικούς, εκεί που δεν χωρεί ανθρώπου νους κι έτσι προστατευμένος, με της μετανοίας τα γλυκά φιλιά, μπορέσεις να περνάς απαλά, γλυκά, του καθημερινού θανάτου το κατώφλι προς την ανάσταση.