Τα μαρμαρένια αλώνια

Οι αδυναμίες μου σαν ξέφτια κρέμονται στο τραπέζι των σχέσεων.

Κι ενώ μοιάζουν όλα να είναι καλά σιασμένα και με τάξη αξιολάτρευτα ορθή, η στιγμή της αλήθειας είναι πάντα διαφορετική και συνήθως σκληρή.

Η συνάντηση, η επαφή με τους πλησίον, αναδύει έναν βαθύτερο εαυτό, φοβισμένο και αδύναμο.

Η θεωρία από την πραγματικότητα στέκουν μακριά και δυσκολεύονται να γνωριστούν, να συνυπάρξουν.

Σ' αυτό το συναπάντημα η ταπείνωση παλεύει με την άρνηση, η ζωή με τον θάνατο, στα μαρμαρένια αλώνια της ψυχής.

Οι πρόγονοι και οι απόγονοι στέκουν σιμά, παρακολουθούν το αγώνισμα και εύχονται:

"Μακάρι να κερδίζει πάντα το καλό..."