Το χωραφάκι μου

Περπάτησα στα σοκάκια της όμορφης πόλης κι ο καθαρός, κρύος αέρας με ζωογόνησε με ξαναγέννησε. Έσπρωξε μακριά τα σύννεφα και άνοιξε ο ορίζοντας. Η μικρή Άννα ξαναγεννήθηκε, οι χαρωπές στιγμές της παιδικής ηλικίας επανήλθαν. Η σύγκριση με την τωρινή Άννα...;

Δεν ξέρω... νομίζω πως δεν είναι πολλές οι αλλαγές, αλλά δεν είναι και λίγες. Παραμένω αδιόρθωτα ρομαντική και ονειροπόλα, αλλά με εμπειρία που με κάνει να είμαι πιο προσγειωμένη, πιο σκεφτική.

Η εμπειρία ζωής είναι μεγάλο προσόν. Είναι σαν να έχεις ένα χωράφι και να το έχεις φροντίσει, να έχεις πάρει ότι σου έδινε η ζωή και κάτι να το έκανες. Τις στεναχώριες υνί για να το σκάψεις, τις λύπες και τα δάκρυα νερό για να το ποτίσεις, τις ματαιότητες και τις δυσκολίες, υπομονή και προσπάθεια και τα λάθη που βοήθησαν να εμφανιστεί η ταπείνωση.

Κι όταν οι δυσκολίες σταματούσαν και ήταν ο καιρός που άνθιζε ο τόπος και γέμιζε καρπούς, χαρά και δοξολογία γέμιζε η ψυχή μου. Καλή η σοδειά, δόξα τω Θεώ!

Κι άλλες φορές πάλι η σοδειά ήταν μικρή και τότε η πενία μεγάλη. Και ίσως αυτό να γινόταν για χρόνια και χρόνια.

Και η γνώση να μην εμφανίζεται και να μην καταλαβαίνω τι δεν πάει καλά. Κι όσα και να έχω διαβάσει ή να έχω ακούσει δεν φτουράνε μπροστά σε αυτό που φέρνει η αποκάλυψη εντός, αυτό που γίνεται δικό σου με την εμπειρία της ζωής. Σημαντικές οι συμβουλές, μα καμιά φορά μου στερούσαν την γνώση, μιας και κρυβόμουν πίσω από έτοιμες λύσεις και ηθικούς κανόνες.

Λες και για να γίνεις χαρούμενος πρέπει να πονέσεις... δεν ξέρω αν αυτό ισχύει για όλους, μα για μένα έγινε σαφές πως ο πόνος με καθάρισε, με βοήθησε να δω. Κι όσο κι αν πόνεσα, δεν μπορώ να μην θεωρήσω ευλογημένες εκείνες τις στιγμές, καθώς και τις επόμενες, έστω και αν τρέμω στην ιδέα πως μπορεί να έρθουν και άλλες στιγμές οδύνης.

Είμαι σίγουρη πλέον πως μέσα από αυτές τις στιγμές έγινα καλύτερος άνθρωπος. Όχι «ηθικός» κι όχι με την έννοια που έχει αυτή η λέξη όταν μιλάμε για κοινωνικά θέματα. Αλλά καλύτερος άνθρωπος, επειδή γνωρίστηκα καλύτερα με τον εαυτό μου. Καλύτερος επειδή είδα ποια είμαι, τόσο όσο και με αγάπησα και αγάπησα περισσότερο και τους άλλους. Μαλάκωσε η ψυχή μου, ησύχασε ο νους μου.

Και τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά, χαίρομαι ακόμη περισσότερο, γιατί θυμήθηκα πως από πολύ μικρή είχα την αγωνία να βρω αυτή την ησυχία, να βρω τη γαλήνη και να με γνωρίσω... και τώρα βλέπω με χαρά, πως το παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα. 

Δεν νομίζω πως μπορεί ο άνθρωπος να δοκιμάσει μεγαλύτερη, βαθύτερη χαρά από αυτό το συναίσθημα.