Το νόημα

Αχνοπατώ στο μονοπάτι που μου δόθηκε. Δεν θέλω να τρομάξει μην και χαθεί στο βουητό των άτσαλων παπουτσιών μου.

Τα σπίτια στέκουν με μισόκλειστα παραθύρια και οι αραιά και που, περαστικοί μου χαμογελούν.

Δύσκολο το μονοπάτι, τραχύ και ανηφορικό. Μα είναι επιθυμία της καρδιάς και πράγμα περίεργο, το κάνει να φαίνεται ομαλό, εύκολο στην ανάβαση.

Θέλει θάρρος να ακουμπήσεις τον πόθο σου, τη βαθιά σου επιθυμία.

Στέκονται πολλά πρέπει μπροστά σου, ασυνείδητα και συνειδητά. Και ήλιοι κρυμμένοι στα σύννεφα των ιδεών και τοπία που μεγαλώνουν τις σκιές του φόβου, του θανάτου πες καλύτερα.

Προχωρώντας συναντώ αμφιβολίες να με πιλατεύουν, αδυναμίες που με γονατίζουν, τη σωματική και ψυχική κούραση να με σταματούν κι όμως όλο και προσπαθώ, όλο και να σηκώνομαι για να γίνει άλλη μια προσπάθεια.

Και οι απορίες να στέκουν στο διάβα μου και να με κοιτούν, να απαιτούν να τους απαντήσω στα πολλά γιατί;

Τόσος κόπος, τόση προσπάθεια;

Και η απάντηση να στέκει στο δάκρυ που ετοιμάζεται να κυλήσει, να στέκεται στο χαμόγελο που ανθίζει, να στέκεται στην ίδια τη διαδρομή και πάνω από όλα στο γνώσεσθαι του προσώπου που προχωράει.

Στη ζωή που δεν χάνεται, που δεν σπαταλιέται, αλλά που θέλει να επενδύσει σε κομμάτια παραδείσου, σε στιγμές που η ανάσα κόβεται από χαρά και που το δόξα τω Θεώ, σαν ευωδιαστό θυμίαμα ανεβαίνει στον ουρανό.

Τι περισσότερο θέλεις;