Ορατότης μηδέν

Αυτοκίνητα, που μόλις διακρίνονται από τα φώτα πορείας, καλοστοιχισμένα περιμένουν στο φανάρι.

Κάποιοι πεζοί περπατούν τυλιγμένοι στα ζεστά πανωφόρια τους κι έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με την πυκνή ομίχλη.

Βήμα-βήμα προχωρούν κόντρα στο πουθενά και απαλά χάνονται στην αγκαλιά της.

Μια πόρτα ανοίγει και μια φιγούρα τραβιέται έξω, αφήνοντας πίσω όλη τη θαλπωρή.

Μικρά φωτεινά σημεία συνεχίζουν να ανοίγουν και κουκουλωμένοι άνθρωποι ξεπροβάλουν. 

Το κρύο τσουχτερό, αδυσώπητο.

Σφιγμένες οι φιγούρες με τους ώμους να υψώνονται και με το κορμί να κυρτώνει, να γέρνει προς τα εμπρός.

Αχόρταγη η ομίχλη τις καταπίνει και αυτές.

Ανάμεσα σε πολλούς άλλους που περπατούν τους ίδιους δρόμους χωρίς να μπορούν να ειδωθούν.

Ο φόβος για το άγνωστο ξετρυπώνει.

Ο άνθρωπος απέναντι στη φύση. Σκληρή η αναμέτρηση.

Δεν έχει άλλη επιλογή, πρέπει να προχωρήσει, να διασχίσει το πάρκο.

Το γνωστό, άγνωστο πάρκο. Πουλιά που (μόνο ακούγονται να) κράζουν και μετά ησυχία.

Με συστολή ακούει την ιερή σιωπή στο δάσος.

Στο ποτάμι οι πάπιες στέκονται ακίνητες. Σαν σε μυστήριο.

Η γη υγρή.  Τα φύλλα των δέντρων δημιούργησαν έναν πολύχρωμο καμβά με γήινα χρώματα. Κορμοί δέντρων, που χάνεται το ύψος τους στη βροχή που δεν  μπόρεσε να πέσει.

Οι κορυφές τους γυμνές, υψώνουν ανάστημα στον άγνωστο, κρυμμένο ουρανό.

Ικεσία ή απαίτηση;

Το κρύο δυνάμωσε και ένας αέρας μανιασμένος όρμησε ανάμεσά μας. Ταπεινά υποκλίθηκαν οι αγέρωχοι κορμοί των δέντρων.

Και τότε άρχισε να αραιώνει η ομίχλη, να καθαρίζει το τοπίο.

Δροσοσταλίδες φάνηκαν στα φυλλώματα.

Κατέβηκαν και οι αχτίδες του ήλιου για να καθρεφτιστούν.

Μικρά διαμαντάκια παντού!