Βιαστικές σκιές

Η νύχτα απλώθηκε, αγκάλιασε την πόλη μα δεν κατάφερε να την σκεπάσει ολότελα.

Πού και πού έβλεπες τα φώτα να ξετρυπώνουν από τις σχισμάδες των μπαρ ή να διασχίζουν το κενό των κουρτινών στα σπίτια και να χωρίζουν το σκοτάδι στους τσιμεντένιους δρόμους με φωτεινές γραμμές. 
Πίσω από τις κλειστές πόρτες η ζωή συνεχίζεται, την κρατάει ξάγρυπνη το τεχνητό φως, μα στους κρύους δρόμους η διακριτική παρουσία της ησυχίας κάνει την εμφάνιση της.

Ένα ασθενοφόρο έκοψε την σιωπή σαν ένα μικρό διάλειμμα, μια εκούσια αρπαγή της προσοχής.

Και όταν και αυτό πέρασε, ξαναγύρισε το πηχτό και σιωπηλό σκοτάδι.

Βιαστικές σκιές στους δρόμους.

Κάτι σαν τις επιθυμίες μας, που μια βρίσκονται μπροστά σε φωτεινά σημεία και μοιάζει η ύπαρξη τους ρεαλιστική και την επόμενη στιγμή τις τυλίγει το σκοτάδι και μοιάζει να χάνονται σε ανύπαρκτες τρύπες ή να παίρνουν μορφή εξωπραγματική.

Και το μυαλό γεμάτο αφύσικους μονόλογους, εξωπραγματικούς. Στημένα σκηνικά πάνω στην ασφαλή συνήθεια, με άπαιχτους ηρωισμούς πλασμένους από τη λήθη.

Ο ήχος των παπουτσιών πάνω στον κρύο δρόμο, η μόνη επιστροφή στο παρόν. Αυτός και η ανάγκη μου για να είμαι εδώ, ζωντανή.

Με πείνα και δίψα για την αλήθεια.