Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά

Οδυσσέας Ελύτης

Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα

Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε

Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα

ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου

φχιὰ

φχιοὺ φχιού

ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα

Τί γυαλόπετρες φοῦχτες

τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου

ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας.

Κάτι

Κάτι δαιμονικὸ μὰ ποὺ νὰ πιάνεται σὰν σὲ δίχτυ στὸ σχῆμα τοῦ Ἀρχαγγέλου

Παραλαλοῦσα κι ἔτρεχα

Ἔφτασα κι ἀποτύπωνα τὰ κύματα στὴν ἀκοὴ ἀπ᾿ τὴ γλώσσα

- Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί ξέρετε ἀπὸ μένα;

- Θόη θόη θμός

- Ἔ; Τί;

- Ἀρίηω ἠθύμως θμὸς

- Δὲν ἄκουσα τί πράγμα;

- Θμὸς θμὸς ἄδυσος

Ὥσπου τέλος ἔνιωσα

κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ

πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.