Ένας αποχαιρετισμός

Χειμώνιασε... σήμερα δεν λέει να σταματήσει να βρέχει...

Η θλίψη κούρνιασε μέσα μου. Ένας θάνατος φίλου κι άρχισε αμέσως να μου χτυπάει την πόρτα δυνατά, ώσπου δεν άντεξα και της την άνοιξα.

Και τώρα έχει θρονιαστεί και δεν κουνάει ρούπι. Περιμένει εκεί και με κοιτά κατάματα. Λυγίζω, διπλώνω στα δυο και πέφτω κάτω... 

Με ταπεινώνει ο πόνος. Είχε καιρό να με επισκεφτεί και είχα ισιώσει το κορμί, λαμπάδα σκέτη.

Είχα ξεχάσει πόσο θνητοί είμαστε, πόσο ευάλωτοι...

Πόσο φτωχαίνουμε από την έλλειψη ανθρώπων. Πως οι σχέσεις ορίζουν αυτό που είμαστε ή που δεν είμαστε. Και πως ο θάνατος φανερώνει κι όλα όσα δεν ειπώθηκαν, δεν έγιναν αισθητά, δεν αναγνωρίστηκαν. 

Λες και πέφτουν οι μάσκες κι ας πίστευες πως δεν κράταγες. 

Πάντα κάτι μένει, πάντα κάτι λείπει για να συμπληρωθεί το παζλ.

Ακόμη κι αν τίποτα δεν θα άλλαζε στη σχέση, λες και το ξεδίπλωμα όλων όσων ποτέ δεν ειπώθηκαν την μαλακώνει, την κάνει πιο ανθρώπινη, ζεσταίνει την καρδιά.

Ίσως γι αυτό κι ο πόνος να μεγαλώνει ή μάλλον να γίνεται πέρα για πέρα αντιληπτός.