Το μερτικό μας

Καμιά φορά νομίζουμε πως έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο, τον άλλον, τον πλησίον μας και σχεδόν ποτέ δεν βρίσκουμε λόγο για να αλλάξουμε εμείς.
Άλλωστε, τι πάει στραβά με εμάς για να αλλάξει;

Κι όταν τα γεγονότα πλέον, μας δείχνουν πως αναμφισβήτητα, δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν και τίποτα, τότε ανήμποροι, αντιδρούμε πολλές φορές ακόμη και θυμωμένα προς άσχετα από εμάς πρόσωπα και πράγματα.

Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτώ το γεγονός…
Μα πόσο δύσκολο!
Λες κι αυτό θα γκρεμίσει τον κόσμο μου, θα με μειώσει, θα μου πάρει τη γη κάτω από τα πόδια μου...

Όμως το μόνο που τελικά θα μας συμβεί, είναι με την αποδοχή της ανημποριάς μας να γλυκάνει λιγάκι η ψυχούλα μας. Να έρθουμε εις εαυτόν και να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο αυτό που είμαστε...

Ένα μικρό κομμάτι στο απίθανα τεράστιο παζλ της δημιουργίας και τότε ίσως αρχίσει να καλλιεργείται αυτός ο τόσο ξένος εαυτός μας, που τόσα πολλά του λείπουν και που δεν του τα δίνουμε.

Να μαλακώσουμε λιγάκι, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.