Η ζωή μας στην Ελλάδα!

Είναι η ζωή τόσο μικρή που δεν αξίζει να την χάνεις στεναχωρημένος, μονολογώ μα δεν έχω την δύναμη να υποστηρίξω.

 Το ταξίδι μου πάνω στη γη με το καρυδότσουφλο, που είναι το σώμα μου, επισφαλής βαρκούλα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ένα ταξίδι που κανείς δε ξέρει πόσο θα κρατήσει και αν θα φτάσει στην πατρίδα που νοσταλγεί βαθιά.

Θα είναι μια πορεία γνώσης, ένα πέρασμα στην σοφία ή θα παραμείνω στην βρεφική ηλικία ως τέλους; 

 Ξεκινώ την ζωή μου με την ανάγκη να φάω και να πιω. Με τις βασικές μου ανάγκες να απαιτούν τα απαραίτητα της επιβίωσης μου. Μόνο που μεγαλώνοντας αρχίζω να έχω κι άλλες ανάγκες βασικά συστατικά της ύπαρξης μου. Οι περισσότεροι όμως μένουμε στα πρώτα, θες από ανασφάλεια, θες από το βάρος που έχει η ύλη πάνω μας; Κι όμως κάποτε όλοι μας θελήσαμε μια καλύτερη γη για να ζούμε. Θελήσαμε αγάπη και ειρήνη μα μεγαλώνοντας τα ξεχάσαμε για να μπορέσουμε να τακτοποιηθούμε κάπου. Άλλωστε όλα αυτά είναι για παιδιά και με την θλίψη πως μεγαλώσαμε αφήσαμε όλα τα παιδιαρίσματα μας για να γίνουμε μεγάλοι και σοβαροί όπως αρμόζει. 

 Αρχίσαμε να διεκδικούμε και να απαιτούμε χωρίς να νοιαζόμαστε για το καλό του συνόλου, άλλωστε εγώ θα σώσω τον κόσμο; Τόσοι και τόσοι απέτυχαν! 

 Άλλωστε η θαλπωρή των χρημάτων και της καλοπέρασης είναι μαγική! Ξέρετε μοιάζει σαν τις βουνιές από τις αγελάδες! Σε ζεσταίνουν μα δεν παύουν να είναι σκατά! Και σιγά-σιγά αρχίζουν οι Σειρήνες να μου φωνάζουν όλο και πιο δελεαστικά για όλα αυτά που δεν έχω. Για όλα αυτά που είχα αλλά χάνω. Ο ήχος τους με παίρνει ψηλά, με ανεβάζει στους πέντε ουρανούς, με ταξιδεύει σε ηδονές που δεν ΜΠΟΡΩ να έχω. Και η επιθυμία μου κλείνει όλο τον χώρο της ψυχής μου με το απόλυτο κενό.  

 Κι ας γνωρίζω πως αυτά που ονειρεύομαι κι επιθυμώ δεν είναι εφικτά. Κι ας γνωρίζω πως η χώρα μου βυθίζεται στο χρέος και στην εγκληματικότητα, εγώ επιμένω να λέω πως δε με νοιάζει γιατί εγώ δε φταίω, εγώ θέλω τα αναδρομικά μου, εγώ θέλω την θέση μου εκεί που είναι ήδη, εγώ θέλω τις αυξήσεις μου, εγώ θέλω τις ακριβές διακοπές μου, εγώ θέλω τα δικά μου να πηγαίνουν καλά κι ας πάει να πνιγεί ο κόσμος όλος.

 Κι αρχίζω να μου θυμίζω όλο και πιο πολύ κακομαθημένο παιδί, που ποτέ δεν μεγάλωσε, που μόνο ζητάει χωρίς να καταλαβαίνει ότι ο γονιός του δεν έχει χρήματα για να του παρέχει όλα αυτά που εκείνο ζητάει. Και γιατί να στερηθώ εγώ; είναι η Σειρήνα που με ακολουθεί συνεχώς. Θέλω να τα κάψω όλα αφού εγώ δεν μπορώ να τα έχω δεν θα τα έχει κανένας! Τελεία και παύλα!

 Και συνεχώς ζητάω, κι αν ακόμη μου δώσουν, εγώ συνεχώς απαιτώ κι άλλο, κι άλλο και τελειωμό δεν έχω! Λες κι έχω επενδύσει σε άπατο πηγάδι.

 Δεν ξεδιψώ ποτέ μα μόνο ζητώ, βυθισμένος στην γκρίνια και στην μιζέρια. Δεν βλέπω πως δίπλα μου υπάρχουν άνθρωποι που υπέφεραν και πριν και πόσο περισσότερο τώρα στην κρίση! Ας έκαναν καλύτερες επιλογές φωνάζω και μπαίνω ακόμη πιο βαθιά στο πηγάδι του ανεκπλήρωτου που σαν μικρό παιδί δέχτηκα τις υποσχέσεις για ταξίδια μακρινά, για σπίτια ονειρεμένα.

 Μα η εγκληματικότητα συνεχώς μεγαλώνει, άνθρωποι σφάζονται για λίγα χρήματα! Ας φροντίσουν αυτοί που έχουν πρόβλημα λέω! Και συνεχίζω να μιλάω για ισότητα, για αγάπη πάντα από μακριά για λόγους ασφαλείας.

 Μα υπάρχουν άνθρωποι που μετακινούνται μόνο με τα μέσα και αυτά είναι σε άθλια κατάσταση με υπεροπτικούς κι ανίδεους οδηγούς! Ναι αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι παρά μόνο να βγω στους δρόμους να διεκδικήσω ένα καλύτερο μισθό, καλύτερες αποδοχές. Βοηθήστε με επιβάτες στα δικαιώματα μου φωνάζω.

 Μα υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για τον επιούσιο μέρα τη μέρα! Μα τι με νοιάζει εμένα! Ας πρόσεχαν λέω και τρέχω πίσω από τον βουλευτή για να βολέψει το παιδί μου στο δημόσιο, σε θέση που δε θα κουράζεται πολύ το πουλάκι μου, γιατί είναι ευαίσθητο το καημένο. Και τι με νοιάζει εμένα πως θα πληρωθεί! 

 Και κάνω σημαία την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας μου, που αν αυτή χαθεί τότε θα βουλιάξει και το σπίτι μου!

 Κι ενώ ο καθένας μας θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, όμως εγώ δε θέλω. Γιατί δεν έχω καμία αξία. Γιατί η φιλαδελφία είναι για τους ανόητους, η σκληρή δουλειά είναι για τους πτωχούς τω πνεύματι, το φιλότιμο είναι για τους χωριάτες, η φιλοξενία για τους βλάκες. 

  Εγώ όμως είμαι μάγκας και τον ήλιο και την θάλασσα θα την πουλήσω ακριβά στους κουτόφραγκους. Πού αλλού θα βρουν καλύτερα! Σε μένα θα ξαναέρθουν! Κι αυτό θα το κάνω και στους Έλληνες, θα τους τα πάρω γιατί δεν έχω πάτο στο πηγάδι της ψυχής μου. Κυνηγώ την ηδονή και σιγά-σιγά νοιώθω όλο και πιο στεγνός, όλο και πιο μόνος να βουλιάζω στην θλίψη για όλα αυτά που δεν έχω και που δεν βρίσκω την ευκαιρία να συνεχίζω να αρπάζω κι ας είναι εις βάρος των διπλανών μου. Δε πάνε να πνιγούν! Τι με νοιάζει εμένα!

  Κι είναι έτσι κι αυτοί που με κυβερνούν γιατί κι αυτοί είναι δικά μας παιδιά, από μας βγήκαν και είναι συνεχιστές μιας θλιβερής ιστορίας που δεν έχει καμία σχέση με τους προγόνους μας. Η Ελλάδα της αρπακτής, του βολέματος, της πάρτης μου. Ποια κοινωνία μπορεί να σταθεί όταν όλοι κινούνται ατομικά; Ποια κοινωνία μπορεί να ευημερίσει όταν νοιάζομαι μόνο για την δική μου καλοπέραση; Πως θα έχω μέλλον όταν το παρόν μου είναι τόσο κοντόφθαλμο; Αφού μόνος μου βγάζω τα μάτια μου και παραμένω σε μια βρεφική ηλικία που μόνο διεκδικώ σπάζοντας;

 Κάνουμε πορείες κλείνοντας τους δρόμους, τα ΜΜΜ σταματούν την μαραμένη ήδη αγορά, φωνάζω βρίζοντας αυτούς που εγώ τους έβαλα στην Βουλή και τώρα τολμούν και μου γκρεμίζουν την ελπίδα της βόλεψης. Ακούω και ακολουθώ όλους αυτούς που μου τάζουν όπως μου έταξαν κι οι προηγούμενοι τους. Και ο συνάνθρωπος μας που έπεσε μαχαιρωμένος στο κέντρο της Αθήνας δεν με απασχολεί περισσότερο από το να πούμε μια κουβέντα:

  -Ρε που φτάσαμε!

Κι αφηνόμαστε στο ρέμα που μας σπρώχνει στον γκρεμό. Εγώ θέλω! Εγώ θα τους δείξω!

Θλίψη μεγάλη με πιάνει όμως αντί να την κάνω σκέψη, ενδοσκόπηση, φιλοσοφία την κάνω επιθετικότητα. Και ο φόβος αντί να μας κάνει πιο συνετούς μας αλαφιάζει. Κι η πορεία αντί να είναι μια ειρηνική πορεία στα πεζοδρόμια, γίνεται εμπόλεμη κατάσταση για να ξεδώσουμε την αγωνία μας. Και τα ΜΜΜ αντί να εξυπηρετούν όσο μπορούν το επιβατικό κοινό, άλλωστε χάρη σε αυτό πληρώνονται, το ταλαιπωρούν περισσότερο για τα δικά τους και μόνο συμφέροντα.

  Αρχίζω να πιστεύω πως μας λείπουν οι πραγματικοί ηγέτες που με την στάση τους θα μας διδάξουν ήθος κι ανθρωπιά. Μα και πάλι λείπει κι ο κοινός νους από τους πολλούς γιατί κι αυτός έχει χαθεί μεσ' την απληστία και την καλοπέραση.