Η Φιλοσοφία και ο Χριστιανισμός!

Άκουσα πρόσφατα, σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση, πως "η ορθοδοξία δεν σε βοηθάει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, αλλά σου ζητά να κόψεις το θέλημά σου και να κάνεις υπακοή..." Ότι "εμείς είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και είχαμε υπέρτατη αξία το να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Όμως πήγαμε να μπολιάσουμε αυτό το θαυμάσιο δέντρο, με την ορθοδοξία, η οποία δεν ταιριάζει σε τίποτα με αυτή την βαθιά σκέψη! Δεν ταιριάζει η ορθοδοξία, ειδικά, σε μας, τους Έλληνες!"

Θυμήθηκα πως όταν οι μαθητές ανήγγειλαν στον Χριστό ότι κάποιοι Έλληνες ήθελαν να τον δουν αυτός είπε ότι ήρθε η ώρα το όνομα του Κυρίου να δοξαστεί! Και συμπληρώνει πως αν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, μένει αυτός μόνος, εάν όμως πεθάνει, φέρει πολύ καρπό...ίσως, γιατί μόνο έτσι, θα μπορούσε να ταιριάξει, σε 'μας τους Έλληνες, η ορθοδοξία!

 Και τι εννοώ; αυτό που θέλω να πω, είναι, πως η φιλοσοφία είναι  ο τρόπος σκέψης που μας βοηθάει να ψηλαφίσουμε, να αγγίξουμε μεγάλα πνευματικά ύψη. Όμως ακόμη κι ο πιο έξυπνος άνθρωπος, στην πορεία της ζωής του, ανακαλύπτει πως και η υψηλότερη απόδοση του μυαλού είναι αρκετά χαμηλή με αυτό που αρχίζει κανείς να αισθάνεται.
 Ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης, έφτασε να λέει πως "Εν οίδα ότι ουδέν οίδα"! Θα είχε ενδιαφέρον, να τον φανταστούμε, κάτω από τον βράχο της Πνύκας όταν ήρθε ο απόστολος Παύλος να μιλήσει! Άραγε θα τον θεωρούσε μωρό και θα τον έδιωχνε κακήν κακώς; Πιστεύω, πως ένας μεγάλος φιλόσοφος, που καταλάβαινε το πεπερασμένο της ανθρώπινης διανοίας, δεν θα τον έδιωχνε, αλλά θα καθόταν να ακούσει για τον αναστημένο Χριστό από έναν απόστολο Του, που σίγουρα θα κήρυττε με πάθος το γεγονός! Και αν πραγματικά διψάμε να πάμε παραπέρα, αν πεινάμε για να μάθουμε την αλήθεια, πιο πολύ από την υψηλοφροσύνη που μας φέρνει η συσσώρευση πληροφοριών, τότε θα αφήσουμε να πεθάνει ο καρπός της δικής μας λογικής φιλοσοφίας. Γιατί ο αληθινός φίλος της σοφίας νοιώθει μικρός και ασήμαντος μπροστά σε αυτό που έχει αρχίσει να ψηλαφεί μα δεν φτάνει, ταπεινώνεται από την κατανόηση αυτή. Και όπως αναφέρει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίριβοτς: "Απεναντίας, ταπεινός είναι εκείνος που κανέναν δεν θέλει να διδάξει, αλλά συνεχώς επιθυμεί να διδάσκεται από κάποιον, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός. Ένα άδειο καύκαλο καλαμποκιού σηκώνει το κεφάλι του πάνω από το χωράφι, ενώ το γεμάτο σπόρους γέρνει προς τα κάτω, με σκυμμένο το κεφάλι!"(1)

 Στο χωράφι της χώρας μας, δυστυχώς, υπάρχουν πολλά άδεια καύκαλα και έτσι νομίζουμε πως ξέρουμε και λέμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι μας, χωρίς να έχουμε σκύψει με την δέουσα προσοχή στην γνώση. Γιατί αν η φιλοσοφία μιλούσε για γνώση του εαυτού η ορθοδοξία το θεωρεί σημαντικότερο κι από το να γνωρίσεις τον Θεό!

 Αλλά όταν μωραίνουμε, δεν καταλαβαίνουμε πως το κόψιμο του θελήματός μας με πίστη, υπομονή και κατανόηση μας βοηθάει να ελευθερωθούμε από τα δεσμά της φιλαυτίας μας και του ανικανοποίητου, που μας αιχμαλωτίζει σε μια καθημερινή ματαιότητα, μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε.

 Μιας και εμείς, με τις δικές μας δυνάμεις, το πολύ-πολύ να αγγίξουμε το δέρμα μας σε γνώση, ενώ, ο Λόγος του Κυρίου μπορεί να σε φτάσει να δεις πράγματα που η ανθρώπινη λογική δεν θα μπορέσει ποτέ, να δει και ούτε να φτάσει.

 Αν αντί να ζούμε σαν τον σπαγκοραμμένο που αγαπάει τα πλούτη του και που τίποτα δεν μπορεί να τον χωρίσει από αυτά, αγαπούσαμε με όλη μας την καρδιά τον Χριστό σαν να ήταν το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής μας, τότε θα βλέπαμε αγγέλους να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν επί της γης και η ειρήνη να βασιλεύει από την μια άκρη της ως την άλλη!

Από μια ομιλία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στο Πνευματικό Ημερολόγιο: "Ο Πρόλογος της Αχρίδος" στον τόμο του Μαρτίου.

 Πηγή Εκδόσεις Άθως:  
http://www.stamoulis.gr/ViewShopCategoryMisc2.aspx?Id=1584