Η καλή χρήση του πλούτου (Κατά Λουκά 16.9-16.13)

 Με απασχολεί, τελευταία πολύ, ο φόβος που κυριαρχεί στην ζωή μας. Αναρωτιέμαι αν μπορώ να τον ανιχνεύσω κι αν έχει νόημα να τον ψηλαφώ. Ανακαλύπτω πως έχει διάφορες μορφές και διάφορες φορεσιές για να εισχωρεί στη ψυχή μου. Εκεί που σίγουρα χαίρεται και αγαλλιάζει ο διάολος, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό, είναι όταν έχει καταφέρει να μας τραβήξει την προσοχή από το ένα και ουσιαστικό. Ντύνεται με ωραίες ιδέες, με απόψεις ηθικές και σωστές κατά τα πρότυπα του καθενός μας και μας κρατάει κλεισμένους στον κόσμο του, έναν κόσμο που μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα. Και ποια είναι η πραγματικότητα; Τι είναι αυτό που θα θεωρούσε ένας άνθρωπος αληθινό πέρα ως πέρα;

 Ένα θέμα που λείπει από τον κόσμο του σκοταδιού, γιατί μόνο σκοτάδι φέρνει ο φόβος, κι ας μοιάζει να είναι λουσμένο από το φως της πληροφόρησης, είναι η αγάπη…
 Πάντα θεωρώ πως μου λείπει, μα συνήθως είναι δύσκολο να την προσλάβω γιατί είμαι κλεισμένος στον κόσμο μου. Πολύ δυσκολότερο να την δώσω γιατί ζω ναρκωμένος μα νομίζω πως είμαι ξύπνιος.

 Με τρελαίνει η ιδέα να δουλεύω σε μια δουλειά που δεν αγαπώ, με τρελαίνει η ιδέα ενός γάμου που δεν επικοινωνώ, η απέραντη μοναξιά που καταδικάζω τον εαυτό μου να βιώνει, με φοβίζει η ιδέα μιας χρεοκοπίας, ή ο φόβος μιας αναπηρίας. Και ο κατάλογος μπορεί να μακραίνει όσο θέλει κανείς, ανάλογα με την προσωπικότητά μας και την διαπαιδαγώγηση που έχουμε πάρει. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά και έχουν τους λόγους τους να υπάρχουν. Μας κάνουν να ψάχνουμε τον τρόπο, ίσως, να φύγουμε από την δουλειά, να προσπαθήσουμε να τα βρούμε με το ταίρι μας, να βρω τρόπους να επιβιώσω. Ο φόβος, η αγωνία για αυτά που δεν αγαπάμε ή που θέλουμε να αλλάξουμε είναι πράγματι σπουδαίος γιατί μας δίνει το κίνητρο. Μας δίνει το έναυσμα για να πάμε παραπέρα.  

 Όμως εκεί υπάρχει ένα σημαντικό όριο που αν το περάσουμε κινδυνεύουμε να χάσουμε την ψυχή μας.    

 Και αυτό είναι το όριο που όλη μου η προσοχή, όλη μου η εσωτερική διάθεση χρωματίζεται από αυτό. Παύω να αγαπώ τη ζωή μου, παύω να χαίρομαι την καθημερινότητά μου και αρχίζω να σέρνομαι από τις καταστάσεις. Γίνομαι υποχείριο των προβλημάτων μου, των τραυμάτων μου και αδυνατώ να βρω λύση μιας και έχω γίνει εγώ το πρόβλημα. Σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις που μας υπερβαίνουν, δυσκολίες που δεν ξεπερνιούνται, τραύματα που δεν μπορούν να επουλωθούν.  Όμως οι στιγμές της δυσκολίας μας είναι αυτές που μας ταρακουνούν.  Μας θυμίζουν πως είμαστε αδύναμοι και απελπιστικά μόνοι και πως δεν μπορούμε να πράξουμε το παραμικρό. Είναι σαν να θέλουμε να «αποφασίσουμε χωρίς τον ξενοδόχο» που έλεγαν κι οι γονείς μας. Και ο ξενοδόχος, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι από τον Θεό; Φιλοξενούμενοί Του είμαστε σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη και μας ζητείται να τον διαχειριστούμε, μα η αλαζονεία και ο εγωισμός μας, μας αγριεύει και μας τυφλώνει. Άρνηση και απογοήτευση για την ζωή που ζω μου στερεί τον αέρα και γίνεται η πέτρα που δένω στον λαιμό μου. Μου κλέβει τα όνειρα και την πραγματική ζωή που λαχταρώ να ζήσω.

 Ο πιστός άνθρωπος μπορεί να μετακινήσει βουνά με την πίστη του, αφού όμως έχει στρέψει όλη του την προσοχή προς τον Θεό και θυμηθεί πως χωρίς προσευχή και νηστεία τίποτα δεν μπορεί να κάνει. Προσευχή για να θυμάμαι πως κύριος της ζωής μου είναι ο Κύριος και νηστεία για να ελέγξω τα πάθη μου, τις ορμές μου και τις ανησυχίες μου για το σαρκίο μου και για αυτό που δεν είναι το ουσιαστικό και το αιώνιο. ...γιατί κανείς δεν μπορεί να δουλεύει σε δύο κυρίους, διότι ή θα μισήσει τον ένα και θα αγαπήσει τον άλλο ή θα αφοσιωθεί στον ένα και θα παραμελήσει τον άλλο... Και αυτό καλούμαι να το ψηλαφώ καθημερινά. Καλούμαι να διακρίνω ποιος είναι ο κύριος που θέλω να υπηρετώ, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις μου. Επιλογή μου είναι να στραφώ προς την αγάπη ή προς το μίσος ή/και την άρνηση. 

 Αδύναμος εγώ, και τάλαινας, προσπίπτω στα πόδια Σου Κύριε για να πράξω αυτό που πραγματικά λαχταρώ.