Εκλογές...

Ήρθαν και πάλι οι εκλογές και το εκλογικό σώμα παραπαίει... Ψάχνει με αγωνία να καταλάβει τι είναι το καλύτερο που πρέπει να κάνει, ποιον να πιστέψει. Κάποιοι έχουν αποφασίσει, οι λιγότεροι, κάποιοι είναι οργισμένοι μα υπάρχουν και κάποιοι, οι περισσότεροι, που αμφιβάλουν, που έχουν χάσει, κάθε πίστη στους πολιτικούς άρχοντες της χώρας μας. Η ανασφάλεια μας σκεπάζει, η αβεβαιότητα και ο φόβος μας ταπεινώνουν.

Από την εποχή του Παπαδιαμάντη με το διήγημα "Οι Χαλασοχώρηδες" καταλαβαίνουμε πως σε αυτόν τον έρμο τόπο, δυστυχώς, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα! Συνεχίζουν οι πολιτικοί να μας τάζουν "λαγούς με πετραχήλια" κι εμείς, πλέον, στεκόμαστε αμήχανα και γεμάτοι αμφιβολία κοιτούμε αυτή την απίστευτη διχόνοια, που, τρανή της, απόδειξη είναι η ύπαρξη των δέκα κομμάτων! Μα πως θα μπορέσουν να μας κυβερνήσουν άνθρωποι που δεν μπορούν ούτε να συνεννοηθούν για τα πιο κοινώς αποδεκτά θέματα μεταξύ τους;

Υπόσχονται ότι, γνωρίζουν από τις δημοσκοπήσεις πως, ο λαός θέλει!

Μας λείπουν οι ηγέτες που αγαπούν την χώρα κι όχι οι προμηθευτές ονείρων, από αυτούς η χώρα πλημμύρισε. Ήρωες έχουμε, πολλούς καθημερινούς ανθρώπους, που ακόμη καλά κρατεί η λογική τους και το σθένος τους για να μπορούν να αντιμετωπίζουν τη ζωή τους χωρίς μεγάλα λόγια. Όμως μας λείπει πολύ ένας ηγέτης που θα θυσίαζε την βόλεψή του, τους συγγενείς και γνωστούς που τον στηρίζουν και τους ανταποδίδει με το αζημίωτο, εις βάρος όλων των υπολοίπων, και τις πολλές, μικρές, υποτίθεται μεγάλες, ιδέες για την Μεγάλη Ιδέα του έθνους μας που έχουμε να δούμε από την εποχή του Καποδίστρια. Έναν άνδρα ή μια γυναίκα που θα τόλμαγε να αγαπήσει την χώρα μας και να την βηθήσει να προχωρήσει μπροστά!

Όλοι αυτοί που κόπτονται σήμερα με τις διαφημίσεις, αλήθεια με τι χρήματα γίνονται;, και τις μεγάλες υποσχέσεις, νομίζω, πως δυστυχώς, τους μόνους που πείθουν είναι η ευρύτερη "οικογένειά" τους. Είναι να λυπάσαι για την δύναμη της εξουσίας που τόσο πολύ τους έχει αλλοτριώσει! Είναι να λυπάσαι που το μόνο που τους νοιάζει είναι να κυβερνήσουν κι όχι να κάνουν έργο που θα το τιμήσει όχι μόνο αυτή η γενιά μα και οι επόμενες. Είναι να λυπάσαι που κανείς δεν τιμωρείται σε αυτή τη χώρα για τις κλεψιές, τις παράνομες προσλήψεις, την ασυδοσία. Είναι να λυπάται κανείς γιατί ξεχάσαμε να δουλεύουμε και το μόνο που θέλουμε είναι να βολευόμαστε και να αρπάξουμε από όπου μπορούμε. Με τι συνείδηση μπορεί κάποιος να ψηφίσει ανδρείκελα της πολιτικής σκηνής; Είναι φαίνεται ακατόρθωτο να μπορέσει να γίνει κάποιος πραγματικός άρχοντας της Ελλάδος! Είναι τραγικό να μην ντρέπονται οι πολιτικοί που συμμετέχουν στη Βουλή, χρόνια τώρα, να παρουσιάζονται ως αθώες περιστερές, που μόνο, αν κυβερνήσουν θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο! Είναι να απορεί κανείς για το πόσο πολύ υποτιμούν τους ψηφοφόρους! Το επίπεδο του πολιτισμού μας είναι πολύ χαμηλό, μα, εντέλει, δεν ενδιαφέρει κανέναν αυτό; Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τους ανθρώπους που παρασύρονται σε μια ανιστόρητη προσπάθεια να πέσουν οι ίδιοι στον γκρεμό, και ίσως να παρασύρουν και τη χώρα, αφημένοι να προσηλυτιστούν στα άκρα; Μήπως το μόνο που αποζητούν είναι η ανάγκη να εκτονώσουν τα χαμηλά τους ένστικτα; Μας λείπει η παιδεία, μας λείπει το μεράκι και πάνω από όλα μας λείπει η πίστη σε ιδανικά, η πίστη στον Θεό που στήριξε τους κατοίκους αυτής της χώρας, πολύ πριν αυτή η πίστη αφεθεί στα πολιτικά κοράκια που την ξεσκίζουν και την χρησιμοποιούν με τον πιο άνανδρο τρόπο για τα δικά τους κοντόφθαλμα συμφέροντα.