Τίνος είμαστε...;

 
"Τίνος είμαστε, όσο ζούμε;
Είμαστε του Κυρίου!
Τίνος είμαστε, όταν πεθαίνουμε;
Είμαστε του Κυρίου.
Τίνος είναι οι αμαρτωλοί;
Είναι του Κυρίου."*

 Μόλις ταξιδέψαμε στο Πάσχα του Κυρίου. Μία μεγάλη, μοναδική κάθε φορά, πορεία που ξεκινά θυμίζοντας μας το πόσο εύκολο είναι να προσευχόμαστε με ψευτοευσέβεια και ως προπετείς να θέλουμε να αποδείξουμε στο Θεό πως αξίζουμε να είμαστε στην Βασιλεία Του. Η αλαζονεία, μας επισημαίνει πως,  δεν Του είναι αρεστή, μα αγαπά αυτούς που με συντριβή καρδίας νοιώθουν πως δεν πορεύονται αληθινά, μα θέλουν, και ξεκινούν για να επιστρέψουν στο σπίτι του Πατέρα.

Μας δίνει μια γεύση από την κρίση του Θεού, που απ' ότι φαίνεται δεν έχει να κάνει με τίποτα που να θυμίζει τις καλές πράξεις όπως τις έχουμε στο μυαλό μας, μα είναι μια πηγαία προσφορά προς τους αδύναμους. Μας τονίζει πως αν δεν συγχωρούμε δεν έχουμε θέση κοντά Του, και πως όταν νηστεύουμε και προσευχόμαστε να το κάνουμε  χωρίς καμία επίδειξη, μαζεύοντας καρπούς αγάπης για τον ουρανό.

Συνεχίζουμε, την πορεία μαζί Του, στην Ορθοδοξία, και θυμόμαστε ότι η απεικόνιση αγίων είναι μνήμη προσώπων που αγάπησαν τον Κύριο κι όχι αυτοείδωλα και τους πατέρες που στάθηκαν απέναντι στις αιρέσεις. Υψώνει τον σταυρό Του, για να μας θυμήσει πως είναι πλησίον μας, έτοιμος να σηκώσει τα βάρη μας για να ελαφρύνει ο ζυγός για αυτούς που Τον αγαπούν. Μας δείχνει τις αρετές και πως η χάρη τους στεφανώνεται με την μετάνοια και την αγάπη.

 Για να έρθει η ώρα που θα κάνει την θριαμβευτική είσοδο στο πάθος. Όπου μας έχει καθημερινά κοντά Του, όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε μαθητές Του, και μας νουθετεί να κάνουμε καλά έργα, να παραμένουμε εργατικοί με τα ταλέντα που μας έδωσε γιατί δεν ξέρουμε την ώρα που θα έρθει να μας επισκεφτεί. Να θυμόμαστε πως όλα μπορούν να ξεπλυθούν με τα πολύτιμα δάκρυα της μετανοίας. Για να φτάσουμε στην κορύφωση του Μυστικού Δείπνου όπου μας προσκαλεί για να πλύνει τα πόδια μας, όπως οφείλουμε να πράττουμε αλλήλους. Μας ζητά να μένουμε πάντα εν προσευχή κοντά Του, μιας κι είμαστε αδύναμοι και μπορεί να ξεχαστούμε και να μας πάρει ο ύπνος ή και να τον αρνηθούμε, όπως ο Πέτρος, φύλαγε Κύριε μη γίνουμε Ιούδες... Να αγαπιόμαστε μεταξύ μας για να είμαστε μαθητές Του, φίλοι Του και αδερφοί Του.

Και από την Μεγάλη Παρασκευή προγευόμαστε, ήδη, την Ανάσταση! Ζώντες και τεθνεώντες μετέχουμε στο ταξίδι του Χριστού στον Άδη.  Θριαμβευτές, με το σώμα Του, στην νίκη του θανάτου, πορευόμαστε στη χαρά της ζωής.

Χωρίς το μήνυμα της Ανάστασης η καθημερινότητα είναι μαγκανοπήγαδο, είτε έχεις οικονομική άνεση, είτε δεν έχεις. Βίος αβίωτος, που περνάει βαρετά, κενά και μονότονα για τους έχοντες,  και αβάσταχτα και οδυνηρά για τους μη έχοντες και δυσκολεμένους. Και μόνο όσοι μετέχουν του μυστηρίου της εκκλησίας, όχι όσοι πάνε στην εκκλησία, αλλά όσοι είναι ερωτευμένοι με τον Χριστό και αφήνονται με εμπιστοσύνη μικρού παιδιού στα χέρια Του, ζουν χαρά ανεκλάλητη, γαλήνη και αγάπη που είναι όλη δική Του και μόνο οι φίλοι Του μπορούν να μετέχουν. Γιατί αυτοί γνωρίζουν ότι  ο Κύριος τους περιμένει για να πάρει τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τις στεναχώριες, τον φόβο και την αγωνία. Δεν έρχεται ως ένας απρόσωπος θεός μα σαν Πατέρας, σαν Αδελφός, σαν πρόσωπο αγαπημένο, που μας αγαπάει και μας φροντίζει για πάντα και στα πάντα και μας προσέχει με στοργή εώς και μετά θάνατον. . . 
Αγαπητικά κρούει την πόρτα της ψυχής μας, διακριτικά, απαλά. Για να μας δώσει το νερό εκείνο, όπως στη Σαμαρείτιδα, που θα μας ξεδιψάσει, τόσο, που όχι μόνο δεν θα διψάσουμε ξανά, μα θα πλημμυρίσουμε από τη πηγή της χαράς Του, τρυφερά αφημένοι στην αγκαλιά Του.

 Έτσι οι άνθρωποι μπορεί να προτίμησαν το σκοτάδι παρά το φως, όμως το φως, για αυτούς που θέλουν να είναι του Κυρίου, βασιλεύει και μένει εις τους αιώνες των αιώνων!

* Πηγή Εκδόσεις Άθως:

http://www.stamoulis.gr/ViewShopProduct.aspx?ProductId=401412